A4

15:57 uur. Neefje belt. 

Ik: Hey hopeloos geval (we hebben een bijzonder soort humor onderling)
Hij: Ik heb je vader net van de A4 afgehaald, politie en marechaussee waren erbij maar gelukkig mocht ik hem meenemen. Ik breng hem thuis, zorg jij dat je moeder niet boos wordt? 
Ik: Ga ik doen, ik kom eraan. 

Zusje gebeld, moeder ingeseind. Op naar de polder waar we nog geen 24 uur geleden ook waren. Het moment wat we wisten dat kon komen was net gebeurd. Op de fiets was ie een beetje de weg kwijt en is ie, vermoedelijk via de busbaan, de snelweg op gefietst. Goddank geen ongelukken gebeurd maar wel een keiharde rode vlag. 

Aangekomen in de polder was paps in zijn nopjes, al die mensen die er weer waren, gezellig! Totaal geen benul van het feit dat ie iets onhandigs had gedaan. We hebben er nog over gesproken maar dat had (logisch) geen nut. Het was niet zijn schuld, er stonden geen borden dat ie daar niet mocht fietsen (niet dat ie verkeersborden snapt maar alla). De schrik zat er vooral bij ons goed in en natuurlijk de held van de dag, neefje, die hem uit die benarde situatie heeft weg kunnen en mogen halen. 

De koppen gingen bij elkaar, de beslissing die we zo voor ons uit aan het schuiven waren werd als een boemerang teruggegooid. Hoewel hij niet agressief is, met intensieve oppas prima thuis kan blijven, is gisteren de knoop doorgehakt. In januari gaan we artikel 21 inzetten om paps uit huis te plaatsen. Niet omdat we hem kwijt willen maar omdat de situatie voor zichzelf en de maatschappij te gevaarlijk wordt. 

Gisteren, voor het eerst in al die jaren, heb ik mijn klanten afgezegd en ga ik vandaag (en morgen) eens flink bijtanken. Wat een situatie...