Autorijden - zelfoverschatting

Oudjaarsdag, de dag dat ik altijd voor de honden de nodige dingen moet regelen omdat er één furieus van angst is. Niet heel handig, dus zoals de laatste jaren zouden we rond een uur of 21:00 naar mijn werk toe rijden om daar een (vergeleken met ons dorp) rustig oud en nieuw te vieren. Gezellig met zijn drietjes en de 3 honden, zusje wilde niet mee.

Rond 19:00 zijn mijn moeder en ik met de honden naar een afgelegen gebied toe gegaan om de honden in een vuurwerk-arm gedeelte nog eventjes uit te laten, binnen een half uur trok ook de polder dicht met de voorspelde mist. Zicht? 100 Meter misschien? Geen lekkere situatie om de afstand naar mijn werk te gaan overbruggen, zeker niet omdat er geen wind stond en ik niet wist hoe erg de smog zou zijn als heel Nederland hun 77 miljoen de lucht in zou gaan sturen. Zelfs de 5e baan bij Schiphol was niet meer zichtbaar, een bizar fenomeen.

Eenmaal thuis weer aangekomen vertelde ik mijn vader mijn conclusie, dat ik, met mijn eigen 2 honden rond middernacht bij de 5e baan zou gaan staan, zodat het veilig genoeg was voor de honden en ik niet de afstand van 22 km naar werk wilde rijden. Onzin vond hij en hij wilde zelf gaan kijken.

Hij pakte de sleutels van de auto en hintte dat ik mee moest gaan, ik wilde dat niet. Ik wil al een tijd niet meer met hem mee rijden omdat ik me niet veilig genoeg voel bij hem in de auto. Ik heb al een tijd het idee dat ie zaken "mist" en tel daarbij op, het enorm laat remmen wat hij doet. De laatste keer dat ik bij hem in de auto heb gezeten was vanwege mijn hernia dat ik echt niet kon rijden maar wel naar de fysio moest. Een stukje van 500 meter, dat durfde ik nog wel aan (ook omdat je op dat hele stuk niet harder dan 30 kon).
Anyway, ik wijk af. Ik wilde dus niet bij hem in de auto stappen maar bood wel aan om hem zelf te rijden. Na wat theatraal mokken had ie toch besloten om mee te gaan. We stappen in de auto en rijden weg. Nog geen 20 meter bij huis vandaan zag ik een kleine lichtflits bij de bocht (afstand, 60 meter). Dat kon maar één ding betekenen, mensen met vuurwerk. Paps die had het gemist en registreerde de levende wezens pas op 10 meter afstand. Nu reed hij natuurlijk niet zelf maar hij heeft de irritante eigenschap om mee te rijden. Een kleine opluchting voor mezelf dat ik de gene was die reed en niet hij.
Gaandeweg onze route gaf hij aan dat ie het allemaal wel mee vond vallen, hij in slechtere situaties had gereden etc etc etc. Goed, dat zal vast wel zijn, vroeger reed ie inderdaad veel vanwege werk maar tegenwoordig is de afstand van hun huis naar de supermarkt (2 km) het enige wat ie nog met regelmaat rijdt. Dus ook zijn rijvaardigheid en de gewoonte om auto te rijden neemt af, daar hoef je geen FTD voor te hebben.
Tijdens onze rit vond ie het ook nodig om te gaan spelen met alle knopjes die hij voor handen had met daarbij een enorme frustratie dat zijn raam niet naar beneden wilde, of ik dat, rijdend en wel, even wilde oplossen. "Nee paps, er is dichte mist, ik doe dat wel als we straks geparkeerd staan". Paps boos... Tot zo ver inlevingsvermogen en risicoanalyse.
Eenmaal aangekomen bij mijn escape parkeerplaats hadden we volledig zicht op Schiphol en de 5e baan, tenminste, dat zouden we moeten zien, het enige wat we zagen waren 4 spots en die waren bedoelt voor vliegtuigen dus je kan je voorstellen hoe sterk die lampen zijn. Volgens paps dus genoeg zicht om verder die avond dus rustig naar mijn werk te rijden.
Na nogmaals wat theatraal gemok keerde we huiswaarts waarbij hij elk lichtpuntje aangreep om mij te overtuigen dat ik best naar werk toe kon rijden. Gelukkig ben ik koppig genoeg om voet bij stuk te houden. Als ik niet wil rijden, dan doe ik het niet, punt!

Het punt autorijden, een heikel punt voor mensen die te maken krijgen met dementie, een struikelblok met een keus die uiteindelijk gemaakt moet worden. Het ontnemen van iemand zijn vrijheid. Ik hik er tegenaan, ik wil ook liever niet meer dat ie in de auto stapt maar dat vind paps, onzin. Ben ik dan te voorzichtig, ben ik dan te zuinig op hem (en op de rest van de wereld). De angst dat ie een ongeluk veroorzaakt, de angst dat ie niet meer kan reageren als er iets onverwachts gebeurd groeit met de dag. Zo'n dag met mist onderstreept het nog maar een keer.
Puntje tot nadenken dus, hoe gaan we dit aanpakken.

Voor nu lieve lezers, de beste wensen, op naar een mooi 2020.