Bambi op glad ijs
Soms lopen dagen anders als dat je denkt. Waarbij het weekend een enorm saaie, game of thrones, trainingsbroeken chill weekend zou worden, werd toch even anders. Verrassing!
Een logé die ziek werd en X en ik "even" lief terug gebracht hebben naar de polder en aangezien we daar toch waren, dan even een bezoekje aan paps en mams want, moederdag. Het zou zo rustig kunnen zijn, waren het niet dat het ietsjes anders liep.
Een ouderwets gezellige dag met het gezin, dat zou het moeten worden en dat is misschien ook wel zo geweest, op een ietwat emotionele uitglijder van mams, als bambi op glad ijs. Maar daar later meer over.
We waren een gezin gisteren, het was gezellig, in balans, een hele fijne sfeer, saamhorigheid, geen ftd irritaties. Het was echt enorm fijn. Paps die heel hard z'n best deed nog wat van dingen te snappen, wij die ons best deden om zijn verbale communicatie te begrijpen, er werd gelachen gepraat en er was zelfs geen discussie over het eten. Pannenkoeken, dat zou het gaan worden. Omdat ik weet hoe fijn paps het vindt om even uit de drukte te zijn, heb ik hem meegenomen naar de supermarkt. Samen "op jacht" naar de boodschappen voor ons culinair verantwoorde maaltje, koken voor een weeshuis. Paps als opperhoofd voor het mandje en de spullen en ik als road runner door de supermarkt sjezen om te zorgen dat we ook daadwerkelijk pannenkoeken konden eten. Als klapper op de vuurpijl de zelfscan gedaan waar paps als heuse caissière op jacht naar de streepjescodes ervoor zorgde dat we netjes al onze spullen mee konden nemen. Als een kind zo blij en verwonderd, hoe simpel kan het zijn. Mensen zeggen dat geluk in de kleine dingen zit maar ik durf wel te zeggen dat het geluk met een ftd-er in nog kleinere zaken zit want als er 2 mensen blij waren in de supermarkt, dan waren wij dat wel!
Aangezien het moederdag was, heb ik me opgeofferd om te gaan bakken en na bijna 2 uur zwoegen met kerstliedjes op de achtergrond (één van mijn grote favorieten, https://www.youtube.com/watch?v=3Nq0CuUKTjc) was de stapel daar en konden we aan tafel. Natuurlijk kon de curry voor paps niet ontbreken en hebben we met z'n alle enorm lekker gegeten en genoten. Geen gedoe, geen gezeik, gewoon een gezin op moederdag. Je zou bijna denken dat het allemaal normaal is.
Waar het precies veranderde, weet ik niet, het bier zal er vast mee te maken hebben maar mams werd emotioneel en begon te glibberen en te glijden. De opgekropte tranen, frustratie, machteloosheid die de afgelopen 2.5 jaar opgebouwd zijn, leken er in één klap uit te komen. Hallo Bambi!
Wat was ik blij dat zusje en ik er allebei waren en we haar konden opvangen, konden praten, poging doen om bepaalde zaken te sturen maar haar vooral te steunen. We waren een front, een vangnet, haar veilige haven om eens alle muren te laten zakken, we kregen een puur inkijkje hoe het eigenlijk echt ging met haar. En helaas kan ik jullie vertellen, het gaat niet goed, echt niet goed. Hoe stoer en sterk ze zich normaal probeert te houden, het breekt haar op en daar moeten we wat mee.
Het wordt tijd om zelf de touwtjes in handen te pakken, zelf de "casemanager" te gaan worden want het gaat niet goed op de manier hoe het nu gaat. Zusje en ik gaan beide ons eigen netwerk aanspreken, mensen die werken in de zorg, werken voor de wmo/pgb/wlz etc want de opmerkingen - het kan niet- of - dat bestaat niet- hebben we nu lang genoeg gehoord en dat kost, als we niet oppassen, onze eigen moeder. Het is jammer dat het op deze manier moet want eigenlijk vind ik dit zaak voor de casemanager en het team van zorgprofessionals om ons te helpen, nu gaat het andersom zijn. Maar als ik één ding geleerd heb in de afgelopen jaren, buiten het boekje gaan, is soms de enige oplossing.
