Bekendmaking

Ja, nu weet bijna iedereen het. Alleen de buren van mijn ouders moeten nog ingelicht worden en dan is de cirkel rond. Dan weet iedereen dat paps ziek is. Een hele rare gewaarwording, waarin ons gezin nog heel erg zoekende is hoe met de diagnose om te gaan en hoe met paps om te gaan (een uitdaging, hij is best wisselvallig). 
Het is zo dubbel allemaal, de reacties zijn hartverwarmend, lief, begripvol en steunend. Sommige, typerende, verhalen komen naar boven. Afwijkend gedrag wat men niet kon plaatsen maar nu ze weten dat ie ziek is, het kenbaar maken. Gelukkig kunnen we er vaak om lachen en onze schouders er voor op halen want ja, hij heeft FTD dus hij doet soms een beetje vreemd. 

We hebben het er niet over als hij erbij is, een hele bewuste keus omdat ie zelf vindt dat er niks aan de hand is. Hij kan het ook niet laten om, als ik even een woord niet weet, te zeggen dat het dus compleet normaal is dat hij het ook niet weet. "Ja pa", denk ik dan "maar als het goed is zijn mijn hersenen niet aan het krimpen en die van jou wel". Dat zeg ik natuurlijk niet want dan is ie weer boos. 

Mocht je erover willen praten dan kan dat natuurlijk, hoewel ik wel hoop dat jullie begrijpen dat we er soms gewoon geen ruimte in ons hoofd voor hebben. 
Wat voor nu het beste werkt is het er niet over te hebben als paps erbij is, we laten hem een beetje in zijn eigen waan dat ie alleen wat vergeetachtig is om te zorgen dat hij zich zo fijn mogelijk voelt.