Chaos en nog eens chaos

Pfffffff, laten we daar eerst eens mee beginnen. Wat een weken! Inpakken, inpakken, schoonmaken, inpakken maar het is zo ver, officieel woon ik in Etten-Leur! Tenminste, wonen? Er ligt een matras en er staat vooral gereedschap maar wat voelt het al fijn om daar te zijn. Voor werk nog een aantal dagen per week in het westen maar dat mag de pret niet drukken. Tot zo ver, de persoonlijke noot van het verhaal. 

Eigenlijk is deze blog in 3 hoofdstukken te schrijven, om er nu 3 verschillende pagina's aan te wijden is ook weer zo overdreven. Dus, ga er even voor zitten, verbaas jezelf niet, verwonder jezelf hooguit. 

Slow Pilot
Het was weer zo ver, we mochten naar een concert van Pieter en zijn muzikale vrienden. Hetzelfde concert als vorig jaar maar ach, iemand die FTD heeft, heeft dat toch niet door ;-) Zoals altijd, als we gaan rijden, komen de herinneringen weer naar boven alleen is er nu een verschil vergeleken met de vorige keer. Er zit een bepaalt theatraal gevoel bij, eerst zuchtend en steunend om vervolgens een omslag te krijgen waarbij zijn ego overloopt en hij zegt: "Ik moet toch een beetje opscheppen", om vervolgens voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal te vertellen.  Eerlijk is eerlijk, ik kan dit soort zaken alleen hebben als ik mezelf er - en - op instel en goed in mijn vel zit, anders schiet het in mijn allergiezone en word ik narrig. Maar, ik ben ook maar een mens en na bijna 3 uur (files, enorm veel files), een pa die telefoons onder mijn neus duwt omdat ie iets wil laten zien, of armen voor mijn zichtveld steekt omdat hij iets ziet of zich gewoon simpelweg bemoeid met het rijden... Goed, mijn emmertje was vol. Bij X aangekomen, vond hij het nodig om de buurt en de huizen te filmen, maar lang leve zijn gebrek tot kennis van een telefoon, hij kon de camera niet vinden en ik weigerde hem te helpen. Pa boos maar nee vriend, we gaan geen huizen filmen van onbekende mensen. Een hoop poeha maar pech voor hem. 
De reis naar Brasschaat ging goed, pa bij X in de auto en ik even een half uurtje alleen in de auto. Aangekomen op de locatie dacht ik dat ik alles onder controle had, paps zijn mondkapje op, X en ik die hem in de gaten hielden. Geen vuiltje aan de lucht, tot dat paps met een vrolijk gezicht kwam vertellen dat hij één van de medewerkers had gevraagd om Pieter naar ons toe te halen, zo gezegd omdat we goede vrienden zijn. Een beetje gênant maar gelukkig weet Pieter van paps zijn ziekte en vond hij het wel leuk. 
Natuurlijk was het een geweldige avond, paps die het helemaal naar zijn zin had, X die de muziek niet verschrikkelijk vond en natuurlijk de afsluiting waarbij de bandleden weer even de moeite namen om met ons een drankje te doen. Een hele fijne avond uiteindelijk, zonder al te veel gedoe. 

NEE, verdomme, klein kind. 
Ik krijg het steeds moeilijker om grenzen duidelijk aan te geven zonder dat er ruzie komt. Paps accepteert mijn "nee" niet meer goed, of eigenlijk helemaal niet. Ik vind het zo lastig het aan zijn verstand te peuteren dat ik iets niet wil maar hij lijkt het niet te begrijpen. En als ik dat uiteindelijk (na 3 keer duidelijk uitgelegd te hebben iets niet te willen), toch geïrriteerd reageer, dan komt het hele theater te voorschijn. Ik ben tegen hem, ik span samen met mams, ik behandel hem als een klein kind, ik betuttel hem en ga zo maar door. En ergens heeft ie ook gelijk, want ik doe dat ook omdat ik anders niet tot hem doordring. 
Tijdens de verhuizing hadden we meerdere van dit soort situaties, het lukt me niet om dingen duidelijk uit te leggen zonder hem daarin dus inderdaad bijna als een kind aan te spreken. Ik heb zelfs mister X moeten vragen om paps uit te leggen dat de vuilniszak in de grote container moest. Het lukte me niet om dit uit te leggen, het escaleerde bijna...

400 euro
Schoorvoetend kwam hij binnen, hij had een mooie deal gemaakt met iemand uit een kofferbak pannen verkocht. Hij was een verkoper op een parkeerplaats tegengekomen die hem 2 van deze sets heeft aangesmeerd van een totaalbedrag van 400 euro. De verkoper beweerde dat de pannen in de winkel 1600 euro kostte. Paps dacht iets goeds gedaan te hebben en ik? Ik ben boos geworden. Niet chique, niet goed gedaan maar de ontremming is duidelijk. Sinds die tijd is er iets geknakt tussen ons, hij vertrouwt me voor geen cent meer, en ik hem niet meer. 

Sinds de pre verhuizing, verhuizing en nu de tijd erna (want, ik werk nog in het westen en slaap daarom een paar nachten per week bij m'n ouders), merk ik dat ik eigenlijk te veel bij hem in de buurt ben, het energie emmertje wordt leeggezogen, hoe hard ik ook m'n best doe. Nog een paar weken en dan "moet" ik hier niet meer zijn maar mag ik hier zijn. Een luxe positie want mijn hart breekt voor m'n moeder.