De diagnose

Het was gelukt, hij ging naar de huisarts. Een kleine stap voor ons maar voor mijn vader was het natuurlijk een enorme stap. Erkennen dat er dingen niet zo lekker gaan, niet het sterkste punt in ons gezin. 
De huisarts stuurde aan op 2 gesprekken met mensen die meer verstand hadden van dementie. Beide "testen" stelde niet zo veel voor. 20 Minuten praten en de bevinding was er. 
Mijn ouders moesten weer bij de huisarts komen waar ze te horen kregen dat er niks aan de hand was. Dat schoot bij mijn moeder zo het verkeerde keelgat in dat ze een huilbui kreeg. Dit was precies het geen wat nodig was zodat de huisarts mijn ouders toch doorstuurde naar het ziekenhuis. Goddank! 

Alle testen ben ik zelf niet bij geweest, het enige wat ik kan zeggen is dat ze vooral heel erg lang hebben geduurd, de MRI en alle gesprekken, tekeningen, oefeningen etc. Dementie kwam er al vrij vlot uit, aangezien de MRI een kleine krimping van zijn hersenen liet zien. Welke type werd nog verder onderzocht. Uiteindelijk hebben we 13 november 2019 te horen gekregen dat hij FTD heeft, Frontotemporale dementie. 
Een opluchting en een klap in het gezicht tegelijkertijd. Paps gaat gewoon niet meer beter worden.