De eerste dag na de uitspraak

Naïef als dat ik dacht dat we nu even een kleine stap terug konden doen, nope! Het is nu 14:00 en ik ben zo ongeveer de hele dag bezig geweest met dingen regelen, samen met zusje en! de nieuwe casemanager. Wie had dat gedacht dat we in de laatste fase van onze verantwoordelijkheid nog zouden switchen. Ik niet maar toch hebben we het gedaan. 
In de vorige berichten is wel duidelijk geworden dat we niet tevreden waren met het geregel van haar. En aangezien ze op vakantie is en we juist nu steun nodig hebben, hebben we met beide handen het aanbod van Marietje aangenomen. 

Omdat nooit iets normaal gaat bij ons, hebben we er toch voor gekozen om met een andere, meer pro-actieve casemanager aan de gang te gaan. Een dame met haar op haar tanden en communicatief een beest. Beter gezegd, ik heb haar in de afgelopen 24 uur al meer gesproken dan onze vorige casemanager, dat zegt een hoop over beide dames. 

Anyway, regelen. Paps is aangenomen bij het huis van voorkeur! Helaas te laat om het dossier vanuit het eerste huis over te laten nemen naar het huis van voorkeur maar ach, wij hebben Pitbull Marietje, die gaat het allemaal fiksen voor ons. 

Zoals het er nu naar uitziet zal paps niet binnen de beruchte 4 weken plekje kunnen krijgen in 1 van de 2 huizen. Gelukkig voor de mensen die er wonen, dat houdt in dat de dood nog niet op ze wacht. Vervelend voor omdat paps waarschijnlijk ergens (tijdelijk) gaat verblijven tot dat er in het voorkeurshuis plek is. Mocht paps het in zijn tijdelijke huis wel ontzettend naar zijn zin hebben, dan mag hij daar natuurlijk blijven. 

Lijstjes, de komende weken staan lijstjes als prioriteit. Wat kunnen/moeten we zelf doen, welke voorbereidingen, wat moeten we klaar gaan zetten, wat kunnen we zelf maken. 
Gelukkig heeft zusje vakantie en ik ben vrij flexibel qua werk dus als het goed is, moet dit redelijk van een leien dakje gaan. 

Gisteren in de auto een gesprek met X, wat wil hij nog de komende weken? Arme schat was nog in de veronderstelling dat, ook al woont paps ergens anders, hij kan altijd terugkomen voor festiviteiten, verjaardagen etc. Op advies van meerdere professionals, gaan we dat waarschijnlijk niet doen omdat dit te veel onrust geeft. De komende tijd zijn de laatste momenten dat hij thuis is. 
En ik? Ik wil nog 1 keer met hem naar Zandvoort, beetje de zon in de zee zien zakken, misschien een ijsje eten, de laatste herinneringen maken in een wereld die dan nog zo normaal is. 
Gek hoor, paps die "op zichzelf" gaat wonen, na 40 jaar komt er een einde aan het beeld wat ooit zo vertrouwd was, ons gezin gaat uit elkaar vallen.