De veranderingen
Aangezien ik een kleine inhaalslag wil maken over de afgelopen tijd even de frequentie van schrijven wat omhoog zodat ik zo snel mogelijk het verhaal compleet kan maken.
Het zal ergens in 2017 geweest zijn dat er een aantal mensen hier op visite waren en ik het voor het eerst vroeg of zij toevallig bekend waren met dementie. Dit was niet het geval maar wel een duidelijke aanwijzing dat ik toch wat signalen bij mijn vader aan het oppikken was die niet klopte.
Wat het precies was, kon ik mijn vinger niet opleggen. Hij deed "raar", was wat verward maar ja, hij was met pensioen, geen mentale uitdaging meer, niet echt meer levenslustig en al dat soort zaken. Iets wat ik in mijn omgeving bij meer gepensioneerde mensen kon zien, ze moesten weer opnieuw leren leven, zichzelf leren vermaken, tijd invullen. Geen onterechte gedachten als je meer dan 40 jaar gedaan hebt wat je verteld wordt.
Misschien was dit ook wel de reden dat ons gezin niet 1,2,3 aan de bel trok. Er zijn niet voor Jan met de korte achternaam complete cursussen voor mensen die met pension gaan. Hij had gewoon tijd nodig om zijn nieuwe dagindeling en zin van het leven te vinden.
Toch veranderde de zaken niet, als ik thuis was zag ik mijn vader soms met zijn ziel onder zijn arm door het huis heen lopen, naar boven achter de pc, naar beneden voor de laptop en een kaartspelletje, dan weer zijn puzzelboekje en soms naar zijn modelbouw. Allemaal alsof hij 20 kg lood met zich mee sleepte. Soms tuurde hij naar buiten en kon daar dan minuten apathisch staan te kijken. Als ik hem vroeg wat er was dan haalde hij zijn schouders op en zei hij dat hij niet wist wat ie moest gaan doen.
Zijn lontje werd korter, hij was meer opvliegend dan normaal, zijn reacties werden ook heftiger, vooral als ie boos werd. Misschien omdat ie niks meer had om zich druk over te maken? Hij veranderde maar niet noemenswaardig genoeg dat andere mensen, buiten het gezin om, dit ook oppikte. Hij ervoer een front van mijn moeder en ik, tegen hem. We moesten hem gewoon zijn leven laten leiden zoals hij dat wilde.
Dat hij woorden vergat of soms met pure desinteresse aan bij een gesprek zat kwam doordat het hem niet kon interesseren. Iets wat best plausibel was want vaak werden er gesprekken gevoerd over zaken die hem niet boeide. Gesprekken over vroeger gingen wel goed, dan sprak hij honderd uit.
In 2018 kwamen de veranderingen dusdanig naar de voorgrond dat ik het met één van mijn beste vrienden besprak, hij heeft zelf een moeder met dementie en een medische achtergrond. Iemand die precies begreep wat ik zei en aangaf dat ik toch maar eens moest aansturen op een gesprek bij de huisarts. Het duurde nog maanden voordat we hem zo ver kregen dat ie ging.