Dubbelleven
De laatste dagen gaat het niet zo lekker zeg maar, of beter gezegd, best wel klote. De hele situatie van paps legt een asgrijze deken over de dagen heen, soms met een klein flauw zonnetje maar grotendeels is het gewoon grijs, nietszeggend grijs. Komt ook wel overeen met mijn gevoel, ik ben moe en futloos. Ik vind het ook lastig om de schone schijn op te houden, werk, kennissen etc. Doen alsof er niet zo veel aan de hand is, is niet echt mijn sterkste punt. Tel daarbij op die hopeloze vraag: "Hoe gaat het". Goed, behoor ik dan te zeggen, terwijl ik aan alles voel dat mijn mimiek en lichaamshouding iets anders vertellen.
Niet dat ik graag wil zeggen dat het even stom is, eigenlijk wil ik gewoon even onder een dekentje wegkruipen en wachten tot dat het weer wat beter gaat. Maar ja, we weten allemaal dat dat niet het geval zal zijn. Ik en mijn naasten zullen onze weg moeten vinden.
Vanochtend bedacht ik me of dit een fase in rouwen is, het ontkennen, het weg willen kruipen, het even niet op de wereld willen zijn. Ik denk het wel maar dit voelt als een soort van rouw die nog wel eens heel lang kan gaan duren. Ja ik ga mijn vader kwijtraken alleen niet zoals het hoort. Ik ga hem 2 keer verliezen, de eerste keer is al begonnen, de tweede keer laat hoop ik? lang op zich wachten.
Tot die tijd maar eens gaan puzzelen, voelen als het kan, soms op verstand leven en verder het maar per dag bekijken.
Nu tijd voor een verstandige beslissing, mijn huis kerst klaar gaan maken. Zo geen zin in maar ja, het "moet".