Een tipje van de sluier

Na onze overwinning van de nu eindelijk geregelde uitvaart merkte ik aan mijn moeder dat ze behoefte had om haar hart te luchten. Lastig omdat paps nog in de buurt was. Nu scheelde het dat ie eigenlijk wel op de wip zat de hond uit te gaan laten, dat gaf mij de kans om even te polsen bij mijn moeder hoe hard het nodig was om te blijven zitten en niet, zoals elk normaal mens doet, om 2 uur in de nacht op je bed te liggen. De emotie zat hoog bij haar dus ach, het was toch al achterlijk laat, wat maakte dat ene half uurtje nog uit. 
Mijn paps heb ik met een smoes naar bed gestuurd, ik wilde nog even met mijn moeder over "vrouwenzaken" praten, de grootste allergie van de gemiddelde man, dus dag paps, welterusten. 

Mijn mams is niet iemand die snel laat zien hoe ze zich voelt, ze is zo'n soort "oer-moeder" die altijd maar door buffelt, ongeacht wat er aan de hand is. Daarmee loopt ze zichzelf voorbij en dat weet ze ook maar soms moet je gewoon door. Gisteren kon ze even niet meer. Tijd om de volwassen dochter met brede schouders te zijn en haar aan te horen, haar uit te laten huilen, haar onzekerheden en angsten te erkennen maar haar vooral te steunen en haar te laten weten dat ze niet alleen is. 
Voor mij als dochter is het een zware beproeving dit soort dingen te doen omdat het wel mijn lieve moeder is, en als kind (ongeacht leeftijd), is het gewoon lastig te zien door wat voor hel ze heen gaat. Natuurlijk, mijn vader heeft FTD maar ik kan, als ik wil, er gewoon voor kiezen even uit te checken, even een dag thuis te blijven, even de dingen doen die ik nodig heb om mijn batterij weer op te laden. Zij heeft dat niet, zij zit 7 dagen in de week in een huis met iemand die misschien wel ver volwassen is, iemand waar ze ooit "Ja" tegen heeft gezegd toen ze in een prachtige jurk voor het altaar stond, iemand waarmee ze al ruim 40 jaar haar leven mee deelt, iemand die al ruim 40 jaar haar steun en toeverlaat is geweest. 

Dat woordje geweest is zo enorm belangrijk want het is niet meer zo en dat is zo verrekte moeilijk. 
Mijn moeder is getrouwd met iemand die eruit ziet als haar man, ruikt als haar man, klinkt als haar man, maar niet meer haar man is. De bekende onbekende, zij leeft daarmee samen, in een huis vol herinneringen van hoe het was, voordat hij ziek werd, voordat ze haar man verloor. 

Vannacht heb ik een tipje van de sluier mogen zien, vannacht heb ik gezien hoe erg stuk mijn moeder is, ze rouwt, ze is boos, ze is wanhopig, ze is machteloos. Mijn sterke moeder, de meest stoere en liefste vrouw die ik ooit mag kennen, ze heeft het zo zwaar. 
Het enige wat ik hoop is dat wij, mijn zusje en ik, haar kunnen helpen maar ook uiteindelijk kunnen steunen als de moeilijkste beslissing ooit genomen moet worden. Uit huis plaatsing. 

Lieve mams, ik weet dat je er nu zo ongeveer aan toe bent de blog te gaan lezen, ik weet dat je zaken vooruit aan het schuiven bent omdat het allemaal eigenlijk te veel is. Ik zie hoe erg moeilijk je het hebt, hoe zwaar het verlies van jouw man op je schouders drukt, ik zie je zwemmen in een woeste zee terwijl je soms even niet weet waar je heen moet. Ik zie hoe hard je je best aan het doen bent te overleven, jezelf en het gezin staande te houden in deze oneerlijke strijd. Weet dat je niet alleen bent, jij draagt het zwaarste stuk maar ik, zusje en nog een aantal andere mensen, zijn er voor je om het gewicht te verdelen. 
Ik hou van jou.