Emotionele achtbaan
De tranen voelde ik branden toen ik zijn kastje opendeed om de laatste spullen te verzamelen. Elk stuk wat ik pakte voelde definitief, zijn aanwezigheid in ons huis gleed weg, zo een koffer in.
Rouw om een levende heeft weer een nieuwe betekenis gekregen, rouw om het afscheid, rouw om het gemis. Maar er is ook boosheid, boosheid waarom juist hem dit heeft moeten overkomen. Juist hij die altijd zo hard geknokt heeft om ons gezin te geven wat we nodig hadden, waarom juist hij. Domme pech is het enige antwoord.
Het is een achtbaan, een emotionele achtbaan. Nu paps niet meer thuis is, de spanningen wegvallen, de druk weg is, is er ruimte voor mooie dingen en mooie herinneringen. Met zijn drietjes praten we, over vroeger, over hoe het was, hoe hij heeft geleefd in dienst van het gezin en zichzelf daarin in sommige gevallen ondergeschikt heeft gemaakt. Er is ruimte, ruimte voor hem, ruimte in de leegte, ruimte om terug te kijken op wat was en te kunnen praten over wat nu is.
De eerste eerste keren zijn geweest, de eerste nacht zonder hem, de eerste goedemorgen zonder hem, het eerste eten zonder hem (zonder curry), de eerste boodschappen en ga zo maar door. Het dagelijks leven rolt gewoon door, de wereld draait door, de wereld oogt zo hetzelfde ondanks dat het voor ons zo anders is. We zijn niet meer compleet, we zijn gescheiden van elkaar, er is voor ons een nieuwe wereld.
Voor mams is vandaag de eerste keer dat ze echt alleen gaat zijn, ik pak zo mijn spullen en ga weer terug naar Brabant, terug naar X, terug naar huis, terug naar het "gewone" leven". Ik ben zo benieuwd hoe mams het gaat doen maar weet ook dat zusje en ik als een stel haviken haar in de gaten houden en ingrijpen als het nodig is.
Ik heb mijn eigen eerste keer gehad, gisteren samen met maatje C naar Haarlem, naar Hooverphonic, een band waar ik eerst met paps heen ging. De klanken van Pieter zijn stem raakte me, niet alleen omdat zijn stem zo prachtig is maar ook symbool staan voor de 5 jaar die ik (onbewust) zo intensief met paps heb meegemaakt. Alle reisjes om Pieter te horen, de gesprekken na het optreden, onze momentjes, waar we zo intens van hebben genoten.
De eerste keren, langzaam zullen ze ons normaal worden maar vandaag, vandaag zijn ze stom.
En hoe het met paps gaat? Hij doet het zo goed, hij is lief, behulpzaam, meegaand en zo zichzelf. Soms, soms dan wil hij naar huis en vraagt hij wanneer hij opgehaald wordt maar gelukkig is dit goed te coördineren.
Vandaag gaat hij zijn eerste bezoekje krijgen van 1 van de buddy's van home instead, een bewuste keus omdat wij nog te veel gelinkt zijn aan huis. Een proef op de som, ik ben zo benieuwd hoe het gaat.