Empathie?

Een aantal dagen geleden was ik in jubelstemming, hoe blij kan je zijn dat iemand zijn uitvaart op papier staat. Nou, erg blij dus. 

Helaas gaat het met de neef van mijn moeder (mijn "oom") niet goed, dusdanig niet goed dat hij stervende is. Zijn gezin is aan het waken en mijn moeder en ik staan stand-by om ze te ondersteunen. Een taak die normaal gesproken mijn vader op zich zou nemen. Hij is per slot van rekening natuurlijk mijn moeder haar partner. 

Voor de FTD stond mijn vader al niet bekend als meest empathische persoon op deze wereld. Niet zeiken maar doorgaan leek zijn motto wel te zijn. De keren dat ik hem ook heb zien huilen zijn op 1 hand te tellen. Hij is altijd zo hard voor zichzelf geweest. Dat wegstoppen van gevoel zorgt er ook voor dat hij gevoel van een ander niet heel goed begrijpt, hij begrijpt wel dat sommige dingen soms wat vervelend zijn maar verder dan dat zijn we eigenlijk bijna nooit gekomen. 

Dan nu het komende verlies van mijn "oom", een zware tijd omdat die tak van de familie klein is. Hoewel mijn moeder en ik stiekem eigenlijk best moe zijn hebben we onze energie bij elkaar geraapt en hebben we ze gesteund en bijgestaan. Hoe naar dit stukje van het einde ook is, het is fijn om die warmte te voelen bij mensen van wie je houdt. Dood verbind op één of andere rare manier. 

En paps, die praten we maar vanuit onszelf bij want uit zichzelf begint ie er niet over of toont ie geen interesse. Gelukkig geen hele rare wending in zijn "zijn" want zelfs voor de FTD was hij al zo, het is nu alleen wat versterkt. Het enige wat er anders is, is mijn positie tegenover mijn moeder. In tegenstelling tot vroeger laat ze zich door mij steunen en lijkt ze te accepteren dat paps dit niet meer kan. 

De komende dagen radiostilte, alle energie wil ik opsparen voor deze moeilijke tijd, het gaan verliezen van een dierbare.