En toen?

Was er stilte... 

Paps die heeft het naar zijn zin. Al het bezoek krijgt een rondleiding, er gaan flink wat hoeveelheden curry doorheen, hij is lief, behulpzaam, gaat "dansen", werkt behoorlijk mee met de zorg. Wat willen we nog meer. 

Het voelt aan de ene kant zo enorm natuurlijk dat de situatie is zoals ie is. Om de paar weken ga ik bij hem langs en dan is ie blij, we roken een peuk, doen een spelletje en dan is het weer tijd om te gaan. Ik merk wel dat ie niet meer zo 1,2,3 weet wie ik (of X) ben. Dat de hond mee komt is voor hem houvast, dat linkt ons aan zijn oude huis. Hij weet ook nog dat die andere is overleden maar hoe ze heette? Hij heeft geen flauw idee meer. 
Het is fijn hem zo zonder stress te zien, ontspannen, prima in zijn hum. Natuurlijk zijn er wel dingetjes maar geen dingen die thuis niet ook speelde. Dus hey, we hebben niks te klagen. 

Mams is bezig met spullen uitzoeken (en vooral veel oude meuk) weggooien, iets wat hard nodig was. Paps is nogal van het -het is nog niet kapot, of wel maar dan kan ik het maken, dus ik gooi het niet weg-. Voor mams tijd om daar verandering in te brengen. 

En mams? Die is alleen, voor het eerst in haar leven woont ze op zichzelf. Een hele kluif! Natuurlijk gaan er meteen dingen stuk die ze moet regelen. Een vuurdoop maar ze kan het (met wat gemopper maar dat is prima). Alleen eten is nog een ding en dat kan ik me zo goed voorstellen, geen praatje, geen gezelschap, alleen met een bord eten voor je neus. Er zijn dingen die leuker zijn. 

De eerste kerst zonder paps komt eraan, hij in zijn nieuwe huis, wij met zijn 5en bij elkaar. Of we hem vanwege de kerstdagen nog gaan bezoeken? Ik denk dat we dat allemaal voor onszelf moeten beslissen. Voor paps heeft kerst geen waarde meer, hij weet niet meer wat het inhoud. Voor wie doen we het dan? 

Het is bijzonder om te merken. Uit het oog, uit zijn hoofd. Een geruststelling voor ons maar ook voor hem. Hoe rot zou het zijn als hij ons wel zou missen. Steeds meer verliezen we hem, in de grote leegte van zijn hoofd. De herinneringen zijn een troost voor wat we hebben gehad. De momenten die we nu hebben, koesteren we in onze gedachten, wetende dat alleen wij ze nog zullen herinneren. 

Via deze weg, zoals elk jaar, alvast hele fijne dagen. Dat jullie ze mogen koesteren met de mensen die jullie liefhebben en je achteraf terug mag kijken hoe mooi je het hebt gehad.