Even wat uurtjes daar doorbrengen
Surrealistische situatie begeven we ons in. Al 2 weken niet aan het werk, fysieke quarantaine (voor zo ver mogelijk), vrienden niet zien en ook mijn ouders zo min mogelijk. Toch vandaag een uitje gehad en mezelf uitgenodigd voor de lunch. Het was alweer een tijdje terug dat ik er was.
De sfeer was gespannen, ik had al zo'n vermoeden dat het zo zou zijn (mams beeld-bellend gesproken afgelopen weekend) maar het ook daadwerkelijk zien en kunnen ervaren is toch anders.
Het hakt erin bij mijn ouders thuis, het gebrek aan dagbesteding voor paps is wel een ding. Hij doet z'n best om mijn moeder niet tot last te zijn maar tussen het proberen zo veel mogelijk uit de buurt te blijven en ook daadwerkelijk weg zijn zit een enorm verschil. Dat is wel iets wat voor beide duidelijk merkbaar is.
Paps was stug vandaag, vrij rechtlijnig, korter lontje, vatte snel zaken persoonlijk op, enorm uitgesproken mening, weinig flexibel en vooral erg lang van stof. Dat punt viel wel op vandaag, het lang van stof zijn, hij lijkt vandaag wel meer woorden nodig te hebben om iets duidelijk te maken als een paar weken geleden.
Hij wilt ook weer stoppen met zijn vrijwilligerswerk op de kinderboerderij, iets waar mams en ik eigenlijk niet zo blij mee zijn want dat zou betekenen dat ie alle dagen thuis is en geen regelmaat heeft. Geen leuk vooruitzicht. Gelukkig hebben we de Corona-tijd om daar wat in te sturen zodat, als alle ellende over is, er wel een plan van aanpak is om te zorgen dat paps zich weer wat nuttiger voelt en mams weer ruimte krijgt voor zichzelf.
Qua diagnose erkenning zijn we weer terug bij af helaas. Ik was in gesprek met mijn ouders, liet paps zijn ziekte vallen (niet als onderwerp maar als kanttekening) en het was foute boel. Ik heb begrepen mams dat ie zich vast aan het houden is aan het feit dat een niet gespecialiseerde logopedist niks kon vinden dus in zijn beleving is er niks aan de hand. Shit zooi.
Voor nu voor iedereen, blijf gezond, let een beetje op elkaar en maak er het beste van!