Generale repetitie

Gisteren was het zo ver, de zitting voor pa z'n rechterlijke macht. 

De dagen ervoor waren een achtbaan van emoties, gaat het wel gebeuren of niet? Hoe gaat pa erop reageren? Gaat ie snappen wat er kan gebeuren? Hoe houdt mama zich eronder? Hoe gaan zusje en ik het doen? Zo veel vragen die in een kleine 2 uur tijd in 1 klap beantwoord zouden worden. 

Gespannen door het huis, mezelf zorgen maken over tijd van vertrek en de files, X die dan meester in treuzelen is (hoewel hij dit zelf absoluut niet vindt, natuurlijk...). Om 0845 zaten we in de auto richting de polder, het was de dag des oordeel, het was vandaag de dag waar we maanden aan hadden gewerkt, de reden dat de afgelopen tijd alleen maar bestond uit werken, eten, slapen en in de polder zijn. Vandaag zouden we de uitslag krijgen, zou paps uit huis geplaatst worden? 

De intro voor paps was verwarrend, Laura hier? X ook? Het was woensdag, hij moest de badkamer schoonmaken en 1 van zijn buddy's zou die middag komen. Een kleine paniek maar niet iets wat we niet konden hanteren. Met wat kneden en "worsten voorhouden" was hij om. We gingen een leuke dag hebben! Er zouden alleen eerst even wat mensen langskomen om te praten over de thuissituatie. Zo gezegd, zo gedaan. 
X en mams naar beste maatje C gestuurd, tevens de dierenarts van onze honden, welke daar "toevallig" die dag en die tijd een afspraak hadden. Zusje kwam mij gezelschap houden om als front pa te ondersteunen in de hele poeha van juridisch geweld. 
Om 11:00 kwam onze klantcoördinator Laura en om 11:45 (fucking een half uur te laat) kwamen de rechter, advocaat en de griffier in enorme kille vibe, ons ouderlijk huis binnen. Zakelijk, formeel, koud, blegh. 
Paps vond het moeilijk open te kunnen praten met Zusje en mij erbij dus hebben wij het grote gedeelte van de poeha gemist. Een half uur later kwam Laura naar boven. "Het is afgewezen". De reden? De zorg die nu beschikbaar is, is nog niet goed genoeg gebruikt, er zijn nog middelen om de uithuisplaatsing vooruit te schuiven. Want, hoe lullig ook voor mams, dat zij het intens moeilijk heeft is voor de rechter geen motivatie om paps van zijn vrijheid te ontnemen. 
Missie, paps naar dagopvang waar hij 3 keer per week zo'n 6 uur kan verblijven. Top idee, mevrouw de rechter! Hadden we zelf al verzonnen, ware het niet dat we een half jaar geleden overal afgewezen werden. 
Anyway, mooi voor de casemanager en Laura omdat op te gaan pakken. 

X en mams kwam terug, korte samenvatting hoe het bij C was (oudste heeft tandvleesontsteking, jongste gaat super).  Tijd voor een mega grote positieve twist, met zijn 5e lekker een hapje lunchen ergens buiten de deur! Volgevreten door naar paps zijn oude dagbesteding om daar nog wat taartjes te brengen en toen was het klaar. De dag des oordeels was achter de rug. 

Hoe nu verder? 
En dit is misschien wel het moeilijkste stukje om te schrijven. Mijn moeder heeft het enorm zwaar, depressief, overspannen en compleet van de leg. Het is ook niet niks om samen te leven met een man die ooit je partner was en zich nu, dankzij ziekte, gedraagt als een kleuter. 
Het enige wat ik mijn moeder gun is een knop te vinden waardoor voor haar de situatie dragelijker wordt en ze zelf actie gaat ondernemen op zaken waar ze zelf invloed op heeft. Mijn zusje en ik kunnen dat niet, dat is iets wat vanuit haarzelf moet gaan komen. Ik vraag me alleen oprecht af of ze dat gaat kunnen. 

Nog een paar weken zaken afronden, overleg plegen met derde om een goede plek voor pa te krijgen en mams de ademruimte te geven die ze zo verlangt. En dan, dan is het tijd om mijn eigen leven weer een beetje op te pakken. 
Pizza eten met vrienden in Bavel, huishouden weer eens gaan doen, gewoon eens een dag compleet niks te doen - gewoon omdat het kan, lunchen met andere lieve mensen en mijn eigen energielevel weer op te krikken. Ik heb het zo gemist!  

We hebben gisteren kunnen oefenen, we weten nu wat ons boven het hoofd hangt, de generale repetitie zit erop. Voor nu kan ik bijna zeggen, welkom terug, eigen leven.