Gewoon even wat woorden
Vorige week wilde ik een stukje schrijven maar toen had Webnode het idee dat heel de layout van de blog anders moest zijn. Error! Weg stukje, weg motivatie, even geen bericht van mij.
Nog 10 dagen en dan gaan we weer naar 't VU toe, de uitslag der uitslagen zijn er dan. Moet ik wel de tekst van de blog gaan veranderen of blijft het een FTD blog. De tijd zal het leren.
Momenteel kabbelen we, op een aangenaam tempo, rustig door. Alles reilt en zeilt wel, de sfeer bij paps en mams thuis is eigenlijk best prima. Paps is stabiel, niet heel erg gepikeerd of opvliegend. Ook qua warrigheid gaat het vrij aardig (okay, na dansles zei hij dat hij de mango had gedanst, klein foutje, dat moest natuurlijk de mambo zijn). Woorden blijven een ding, als hij zich echt goed concentreert dan gaat het goed maar zodra hij ook maar iets minder zijn focus heeft, dan is het een wirwar van niet kloppende woorden. We lachen er maar om.
Ook de communicatie tussen mijn ouders gaat beter, ze hebben zelfs vorige week een dusdanig goed gesprek gehad over autorijden, dat het nu, zonder morren, mogelijk is om paps en mams heen en weer te taxi-en als ze ergens heen willen. Goal, zou ik bijna zeggen, een mega stap.
Zelfs de optie tot het niet meer rijden is besproken en ook daar lijkt hij berusting in te vinden, niet dat ie nu niet meer rijdt maar mochten het CBR of de arts zeggen dat ie dat niet meer mag doen, dan zal hij dat accepteren. Tenminste, zo lijkt het nu.
En dan natuurlijk de vraag hoe het met mij gaat. Ik kan niet anders zeggen dan dat het goed gaat. Ik heb een plan wat ik waar wil gaan maken dus ik kan jullie duimen goed gebruiken. Ik wil namelijk voor mezelf gaan beginnen. Een mega spannende stap waarbij de gemeente goedkeuring moet gaan geven (want autisme, participatie wet en al dat soort geneuzel). Het ondernemingsplan is bijna klaar, de laatste zaken moeten nog uitgewerkt worden en dan is het tijd om het in te dienen en heel hard te hopen!
Tevens is er, geheel onverwacht, iemand mijn leven binnen gewandeld die, op zijn zachts gezegd, heel erg leuk is. Dus wie weet komt er ook voor mij een einde aan mijn verstokte vrijgezellenbestaan, ook hierin zal de tijd het leren.
Ik kan alleen maar blij zijn met hoe het nu gaat, natuurlijk is paps dementerend en of het nu FTD is of een andere variant, maakt het niet minder schrijnend. Het heeft alleen voor nu even niet zo heel erg de overhand.
Ik ben blij dat mijn ouders weer samen dansen, ze er ook echt plezier in hebben. Ik ben blij dat paps weer wat vrijwilligerswerk gaat doen op de kinderboerderij en in een plaatselijk museum, zodat hij zich wat meer nuttig voelt. Ik ben blij dat mams ook weer wat beter in haar vel zit en haar belastbaarheid dusdanig gegroeid is dat ze weer lacht.
Gewoon blij nu zoals het gaat, meer kan ik er niet van maken.