Hallo emoties! Een stiekem eerbetoon

Even een mineurblog, zodat ik kan ventileren en alle gedachten kan ordenen.

Bijna 2 weken voorbij dat we naar 't VU zijn geweest, 2 weken van nog geen actie kunnen ondernemen, 2 weken van zwemmen zonder richting, 2 weken dat 't leven allemaal maar een beetje voorbij glijdt zonder daar gevoelsmatig enige vat op te hebben. Ik ben me zeer bewust van het feit dat het de mood is waar ik me nu in begeef, dat maakt het alleen niet makkelijker.

De vlakte qua gevoelsbeleving voelt als 7 jaar en 366 dagen geleden, de dag dat we iemand zo dierbaar verloren. Toen wist ik het ook niet meer, toen leefde ik op overlevingsstand, drank en doorzettingsvermogen. Mijn mood zal ongetwijfeld te maken hebben met de dag van morgen, mijn onderbewustzijn schreeuwt dat het morgen alweer 8 jaar geleden is dat die hartverscheurende pijn mijn leven binnendrong. 8 Jaar geleden leerde ik op harde wijze het meest pure en rauwe gevoel van pijn kennen. 8 Jaar geleden raakte de dood mij voor het eerst. 8 Jaar geleden stierf er voor het eerst een stukje van mij, een ledemaat werd afgehakt, de zuurstof werd uit de lucht gehaald, het plezier in leven was weg. Een zwart gat nam de overhand. Hartverscheurend en onbeschrijflijk, de ondraaglijke pijn van verlies. Hij mocht maar 24 jaar worden. Hij verloor de strijd tegen de ziekte van Wegener.

De taak die ik onbewust op mij heb genomen, de status van Zwitserland, de observator, de wijze, de coach, valt me zwaar. Ik voel dat ik stil sta en te weinig toe kom aan mijn eigen hartenzeer, mijn eigen verdriet en emoties. De dienstbaarheid die in mijn persoonlijkheid zit zorgt ervoor dat ik deze stilstand als achteruit gang ervaar. Waarbij ik normaal gesproken veel meer tijd heb om naar die beruchte 2 februari toe te leven, raakt het me nu, een dag van te voren. Keihard, alsof mijn eigen onderbewustzijn schreeuwt om aandacht. Mijn eigen onderbewustzijn roept dat het nu even nodig is om te huilen, als een klein kind gewoon even alle pijn eruit te gooien die ik nog steeds ervaar vanwege het verlies van mijn dierbare, het verlies vanwege mijn vader, de tegenslagen die er de afgelopen tijd zijn geweest.
Het is vandaag en de komende tijd even tijd om te voelen, te voelen wat mij nou eigenlijk dwars zit en mezelf serieus te nemen als Laura en niet als Zwitserland. Zolang ik mijn eigen ik niet genoeg ruimte geef om ook met mezelf bezig te zijn, zullen emoties me blijven overvallen en blijf ik achter de feiten aan rennen waarbij ik mezelf vergeet.

Ik mis mijn dierbare, mijn danspartner, mijn "broertje", hij was altijd mijn zonnetje, altijd de gene die me binnen enkele seconden weer in een hysterisch slappe lach kon krijgen, hij was altijd mijn lichtje in de duisternis. En misschien daarom, met de hele situatie met paps, mis ik hem nog meer als normaal.
Het is zo leeg zonder jou lieve schat, ik mis je, elke dag een beetje meer.