Hallo muur
Schrijven over anderen gaat me makkelijk af, observerend kijken naar situaties is een 2e natuur voor mij. Daarom is dit stuk zo ongelooflijk lastig omdat ik voor het eerst een heel stuk aan mezelf ga wijden.
Toen ik deze blog startte was het eigenlijk alleen de bedoeling dat mijn familie/vrienden dit zouden gaan lezen, als een soort verslag zodat we niet keer op keer het zelfde "bandje" af hoefde te spelen en zodat ik nog een dagboek had om eens terug te lezen. Maar goed, dat is niet het geval, het is tijd om mezelf eens op een nette manier voor te stellen en op "papier" te zetten wat de FTD van mijn vader nou eigenlijk met mij doet.
Zoals jullie nu wel weten is mijn naam Laura, geboren en getogen in Noord-Holland, 35 jaar geleden zag ik het levenslicht zoals men dat zo mooi kan zeggen. Ik kom uit een gezin wat een cliché is, vader, moeder en een jonger zusje, oja, en natuurlijk de nodige huisdieren.
Ik ben alleen wel een beetje anders als vele, ik heb namelijk het syndroom van Asperger, of, zoals ze dit nu noemen, hoog functionerend autisme. Een vrij goed gelukte autist, ik woon op mezelf, heb 2 honden, ben wel deels arbeidsbeperkt maar het werk wat ik doe (dat houden we i.v.m. privacy, lekker achterwegen) is de meest gave baan die ik me ooit had voor kunnen stellen.
Waarom is het zo belangrijk om dit mega persoonlijke stukje te delen. Zoals ik net al aangaf, observeren is voor mij een 2e natuur, ik zie en beleef de wereld anders als neurotypische (NT) mensen (mensen zonder ass). Een gave en soms een hel. Ik durf ook bijna wel met zekerheid te zeggen dat ik de eerste was die de veranderingen bij paps op begon te merken, hoe minimaal ze ook waren, lang leve autisme. Zo zie je maar, het kan ook een voordeel zijn.
Toch werkt het in de hele FTD situatie, globaal genomen, tegen me. Niet zo zeer dat ik de verandering moeilijk vind (niet moeilijker als een NT-er) maar het feit dat ik er, ondanks mijn vrienden en familie, alleen voor sta. Ik ben namelijk alleenstaand, vrijgezel, single of hoe je het ook wilt noemen. Ik ben nogal een kneus als het gaat om het aangaan van die ene relatie met iemand die je zo ontzettend leuk vindt. Ik faal daarin, elke keer weer dus ik heb eigenlijk de hoop erop wel een beetje opgegeven. Vriendschappen gaan wel goed, zolang ik mensen maar niet dagelijks of wekelijks hoef te zien. Gelukkig begrijpen mijn lieve vrienden dat.
Het single zijn vond ik nooit een probleem, lekker de autist uithangen, lekker precies doen wat goed was voor me, één groot autistisch feest was mijn leven, tot nu. Voor het eerst in m'n leven heb ik uitgesproken dat ik eindelijk begrijp wat het zou kunnen zijn om je leven te delen. Duurde maar 35 jaar, maar ik snap het nu! Maakt me niet beter in staat een relatie op te bouwen maar ik begrijp de essentie van dat wazige "deel gebeuren".
Die malle FTD, die slopende, schrijnende ziekte van mijn vader lijkt wel een leerproces te zijn, vooral voor mezelf, het geconfronteerd te worden met de nukken van mijn hoofd. Het niet in staat zijn bepaalde zaken te kunnen delen of aangaan die wel noodzakelijk zijn de zwaarte van de ziekte te kunnen dragen. Ik ben moe, ik word opgeslokt door allemaal emoties en ik ben kribbig. Waarbij het een natuurlijk verloop zou zijn, het delen van je gedachten en je emoties om het een plekje te geven, mis ik daar een enorme schakel in, ik weet niet hoe dat moet. Ik blokkeer zodra mensen überhaupt iets vragen in de zin van "hoe gaat het met je?" terwijl ik wel hunker naar dat soort vragen, ik kan er vaak niet mee omgaan.
Ik had zo gehoopt dat de blog afdoende zou werken maar helaas...
Dus, zoals ik om de FTD heen aan het werken ben, zal ik ook een oplossing moeten vinden om om de Asperger heen te werken, want als ik zo moe blijf, ga ik het niet lang volhouden. Morgen naar een psych toe, daar maar eens mee sparren om te kijken hoe ik dit het beste kan doen. Het omgaan met de opgekropte emoties van mezelf maar vooral ook die van mijn naaste.