Het is zo dubbel

De afgelopen week was intens en vooral heel erg vermoeiend. Mijn neiging in dit soort situaties is mezelf voorbij te lopen en heel erg in een zorg-modus te schieten. Instinctief was ik niet bij mijn ouders weg te slaan en als ik niet bij hun was dan zat ik thuis om zo veel mogelijk informatie te vergaren om zo snel mogelijk een soort van expert te worden als het gaat om FTD. Dat sloopt, kan ik je vertellen. Trillend in mijn bed, nachten slecht geslapen, geen goede aanpak dus. Tijd om gas terug te nemen. 
Rationeel gezien is er eigenlijk niks anders als voor de diagnose, de dagen hebben nog steeds 24 uur, een week duurt nog steeds 7 dagen en een jaar 365 dagen met een beetje mazzel. Toch voelt het allemaal zo anders. Het lijkt net alsof dingen meer betekenis hebben gekregen, er een nieuwe "laag" van ervaring bij is gekomen. Bewustwording van kwetsbaarheid maar vooral bewustwording van de tijd die we nog hebben. Het voelt alsof dood even gezwaaid heeft, even die kleine knipoog als herinnering dat we niet alle tijd hebben, maar wel alle tijd van ons leven. 

Het is zo dubbel, voor mezelf in balans blijven om uiteindelijk goed voor mijn ouders kunnen zorgen maar ook de dingen blijven doen die ik zo leuk vind. Een hele uitdaging waar ik nu op dit moment heel erg mee aan het stoeien ben.