Het leed wat een nieuwe telefoon heet
Het kan iedereen gebeuren, blijkt wel als ik naar het gemiddelde scherm van onze geweldige bellende zakcomputer kijk. Je telefoon valt en hij is stuk. Met een beetje mazzel zit er alleen een barst in je scherm en doet hij het verder nog.
Paps had deze mazzel niet. Zijn eerste oldschool smartphone kukelde van de tafel af en spijtig genoeg zat er ergens een mankement in zijn hardware. Zijn telefoon was verongelukt, heel sneu maar wel waar. Soms liet hij paps nog in de waan dat hun samenwerking toch nog een glorieuze toekomst in het verschiet had liggen maar dat was alleen maar schijn. Hun relatie was officieel beëindigd. Het duurde alleen nog een paar dagen voordat paps deze relatiebreuk had geaccepteerd en zijn verwoede pogingen tot reanimatie tot stilstand had gebracht. Wat een inzet voor een telefoon, dat moet ik hem wel nageven.
Maar de één zijn dood is de ander zijn brood dus werd het tijd om een nieuwe zakcomputer te gaan kopen die toevallig ook nog kon bellen en vooral niet te duur mocht zijn! Iets wat ik, iemand die totaal niet materialistisch is maar daarentegen wel een mega zwak voor telefoons heeft, zich niet mee zou gaan bemoeien. Mocht ie fijn, samen met mams, zelf uit gaan zoeken. Ik zou in de luwte blijven, tenminste, dat was ik van plan. Ik heb gefaald.
Terwijl Moto (zo noemt dat ding zichzelf), kei hard door de kamer aan het jengelen was, zag ik paps zijn ogen glunderen, hij werkte! Nu alleen de installatie nog, dat werd nog best wel een dingetje. Paps is namelijk digibeet van de bovenste plank, computers, telefoons, mediaboxen, noem het maar op, hij heeft er geen gevoel en geduld voor.
De situatie is nu alleen een tikkeltje anders geworden. Waarbij ik er normaal wel mee weg kon komen door te zeggen "Paps, dat doe ik wel even", heeft ie nu bovenmatige interesse hoe het werkt alleen niet op de logische manier.
Moto krijste om een infuus, het arme kind had bijna geen batterij meer dus eerst maar eens aan de oplader voor een verdient slokje energie zodat we, zodra we daarna Moto eens goed konden gaan laten nadenken met de installatie. Paps dacht daar alleen anders over, toen Moto voor 40% was aangevuld vond paps het nodig om hem te verlossen van zijn stroomdraadje en al met tig vragen te komen hoe we dit gingen aanpakken. "Nou paps, zullen we eerst gaan eten, het duurt wel even voordat we alles hebben ingesteld", zei ik tegen hem. Daar was ie het niet mee eens maar goed, hij liet het gaan (yes).
In de avond was hij zijn interesse voor zijn nieuwe speeltje verloren waardoor ik Moto kon leren kennen en kon installeren, geen centje pijn, binnen een half uurtje was ie klaar voor gebruik. Paps blij, mams blij, ik blij omdat het zonder slag of stoot was gegaan. Missie geslaagd zou je denken toch?
Vanavond was paps aan het mopperen, op één of andere mystieke manier was zijn toetsenbord verdwenen (had hij natuurlijk niet gedaan) en de sfeer dook met een snelheid waar meneer Verstappen jaloers op zou zijn, naar beneden. Shit! Hoe konden we dit zo snel mogelijk oplossen.
Ik kreeg het niet zo 1,2,3 voor elkaar, mams heeft er nog minder kaas van gegeten en de tijd drong, zijn humeur werd met de seconde slechter.
Ik kon nog maar één ding verzinnen en dat was Moto weer een frisse herstart te geven en terug te zetten naar de fabrieksinstellingen en vooral te hopen dat het werkt. Maar, hoe zou ik dat aan paps gaan verkopen, hij wil graag tekst en uitleg, zich erbij betrokken voelen maar aan de andere kant was het "levensgevaarlijk" om met hem in gesprek te gaan want zijn humeur stond op standje onweer.
Met gevaar voor eigen leven (knipoog) ben ik naar hem toegegaan om eens polshoogte te nemen, voorzichtig te vragen hoe hij de situatie zag. Ik kreeg de tekst en uitleg die ik de laatste weken veel hoor, ik spande samen met mams, het was 2 tegen 1, we waren tegen hem en ga zo maar door. En ik maar denken dat het om een telefoon ging, soms heb ik echt enorme bewondering voor hoe zijn brein werkt. Maar, zoals jullie kunnen merken, ik leef nog steeds en de herinstallatie van paps zijn nieuwe speeltje is gelukt, Moto leeft en is gebruiksklaar.
Natuurlijk heeft mijn lieve paps mega veel commentaar op de nieuwe telefoon en alle apps die hij als nutteloos ervaart (heeft ie gelijk in maar ja, dan had ie maar een OnePlus moeten kopen, die zijn "kaal" maar die vindt hij te duur). De apps en zijn onbevredigende gevoel qua antwoorden zullen we de komende weken nog vaak te horen krijgen en daarbij natuurlijk de eeuwige tekst en uitleg hoe zijn nieuwe Moto werkt. Leuk hoor, zo'n nieuwe telefoon met iemand die digibeet is en een geheugen als een theezeefje. We tellen nog maar eens tot 10 en zuchten, iets anders werkt toch niet. We zullen over een paar weken vast wel tot het punt komen dat ie accepteert dat dat ding gewoon is zoals ie is.
Wat me wel zorgen baart is het front wat hij ervaart, juist ook omdat dit er te pas en te onpas uitkomt, dat is dus iets waar we wat mee moeten. Wat weet ik alleen nog niet.