Het trifle incident

Eerste kerstdag, de dag dat we met het gezin, plus aanhang (zwager), plus mijn beste vriend kerst gingen vieren. De eerste eerste kerstdag met de FTD. Het werd er kenmerkend één waarbij de FTD ook even gezwaaid heeft, met een ietwat lange nasleep van emoties.

Zoals altijd, toen ik binnenkwam, checkte ik even bij mijn moeder hoe paps zijn pet stond. "Heeft ie een goede dag?" vraag ik dan. Dat was het geval, wel een beetje afwezig maar goed, niet iets waarbij de alarmbellen flink afgingen. 
Ik was mijn moeder aan het helpen in de keuken toen mijn zusje en zwager binnen kwamen lopen met een fantastisch gemaakte trifle. Een traditie die ze al jaren volhoud, het maken van het toetje. 
Zoals bij vele mensen het opgaat is het in ons gezin niet anders, er is eten voor een heel weeshuis dus mijn zusje haar meesterwerkje mocht de schuur in zodat ie veilig en koel kon staan. Niks aan de hand zou je denken toch? 

Eten was lekker, het was gezellig, papa had er zijn FTD waardige missie van gemaakt om te bunkeren (het is typerend dat mensen met FTD qua eten lastig een grens kunnen ervaren). Al met al, het ging gesmeerd. 

Ik zat even alleen buiten een sigaretje te roken toen mijn moeder naar buiten kwam met een donderwolk boven haar hoofd. Ojee, dit is niet goed. 
Paps had de trifle ergens vanaf gestoten omdat ie niet had opgelet. Kan gebeuren, geen probleem, we zijn allemaal mensen, we maken fouten. Wat alleen zo anders is met een volwassen mens zonder FTD vs iemand met FTD, is de manier van omgaan met de situatie. 
Paps heeft de trifle op de grond laten liggen, is naar de keuken gegaan en heeft pas naar een paar minuten gezegd tegen mijn zusje dat ie misschien de trifle heeft omgestoten, daarna kwamen alle smoesjes en afschuiven van verantwoordelijkheid naar boven. "Hij stond daar niet handig, het was niet logisch ingedeeld etc etc etc". 
Daar ging het hele, vrede op aarde, principe. De FTD kwam even hallo zeggen. 

Mijn zusje, geheel begrijpelijk, was woest. Niet omdat ie hem had omgestoten maar vanwege zijn reactie. Ze was aan het schelden, was gefrustreerd en begreep het niet. Ik zag mezelf in haar, voor de diagnose. Ik begreep haar onmacht maar weet ook dat erop ingrijpen op zo'n moment toch geen zin heeft, dat zou haar alleen maar kwader maken. Het was de eerste keer dat ik zag dat mijn zusje er eigenlijk nog niet zo veel van begrijpt, niet snapt dat dit de ziekte is die er voor zorgt dat hij zo reageert. Ik begrijp het, het is ook zo verdraaid moeilijk om ermee om te gaan als het je persoonlijk raakt. 
Gelukkig koos paps eieren voor zijn geld en ging hij buiten roken waardoor zusje haar frustratie er nog een keer uit kon gooien. En ik? Ik ben naar paps gegaan omdat ik weet dat ie zich in dit soort situaties ontzettend alleen kan voelen. Hoe erg ik mijn zusje ook begrijp en ook mee kan voelen, hem buitensluiten kan ik niet over mijn hart verkrijgen. 

De trifle, was lekker, geklutst en wel maar ik denk wel dat we volgend jaar maar even moeten kijken hoe we zaken "kluns proof" kunnen maken, zodat we dit soort situaties kunnen vermijden.