Hij is jarig, voor ons dan
Sjoerd zei een tijdje terug: "Je hebt al een tijd geen blog geschreven over je vader." Dat klopt, al vier maanden niet. Maar wat moet ik schrijven? Dat hij rondjes loopt in de tuin? Dat hij een paar keer per week meegaat naar muziek en dan "danst", of dat er soms een fietsmaatje is dat hem meeneemt? Dat mijn moeder op bezoek gaat, mijn nichtje J, mijn zusje of wij? Dat we een spelletje Barricade doen, of dat hij elke middag ligt te slapen?
We zijn bijna een jaar verder. Een jaar dat hij niet meer thuis woont. Thuis: iets wat hij soms nog kan herinneren als een plek waar hij ooit was. In hoeverre hij het nog voor zich kan halen? Ik denk weinig. Ook de herkenning van mensen glijdt weg. Mijn moeder, mijn zusje, haar partner, Sjoerd, mijn nichtje of ik… Soms is er een glimp en dan weet hij het weer: die onbekende bekende. Zijn wereld speelt zich af als een goudvis in een kom. Mijn gevoel, of dat dat van hem is, dat weet ik niet. Het lijkt me zo eindeloos, die eeuwige bijna dwangmatige routines die hij doet, dag in, dag uit. Behalve de paar uitjes per week, soms het bezoek dat hij krijgt, en verder? Dat is het.
Binnenkort hebben we een gesprek met het huis. Hij heeft een ZZP7-indicatie gekregen en deze is ook verlengd. Persoonlijk – dit staat los van het gezin of anderen – ben ik het er niet mee eens. Ik ben er zelfs verdrietig over. Zo'n heftige indicatie, terwijl het bovengenoemde zijn leven is geworden. €82.523 per jaar… Ik kan het niet rijmen met wat we lezen en zien. De korte omschrijving van deze indicatie: Beschermd wonen met zeer intensieve zorg, vanwege specifieke aandoeningen, met de nadruk op begeleiding. Ik ben benieuwd hoe het gesprek zal gaan. Ik hoop dat we daardoor deze menselijke goudvis wat meer levenskwaliteit kunnen geven. Kleine slingers – ze hoeven niet groot of uitbundig te zijn – maar net even wat meer "jeej" zou tof zijn voor hem. Ik hoop ook dat het huis meegaat in ons idee om weer buddy's toe te voegen, want ja, de zorg heeft het gewoon te druk. Dat begrijp ik.
Vanochtend werd ik wakker met tranen in mijn ogen. Hij is bijna jarig, morgen 73. Dit is het eerste jaar dat ik niet vanwege zijn verjaardag een bezoekje breng. Hoe dubbel dat ook is – voor mij, niet voor hem. Hij weet het niet, ik wel. Het is weer een stukje rouw wat er zit. Afscheid nemen van wat was, proberen te accepteren wat er is. In gedachten zal ik het "vieren". Wat er ook mag komen, hoe lang het nog mag duren, dit is het nieuwe normaal.
Gefeliciteerd, ouwe. Dat je maar een gelukkig leven mag hebben, in jouw vorm, op jouw manier.