Hints

"Het gaat hard" zeiden één van mijn beste vrienden C en ik vorige week tegen elkaar.
Het zijn die kleine dingen die zo'n enorm grote invloed kunnen hebben waardoor het soms een reality check is hoe "hard" het gaat.
De zelfstandige naamwoorden, de vertaling van visueel naar herkenning naar spraak gaat hard achteruit. Bepaalde handelingen worden moeilijker, dit terwijl hij ze in het verleden met 2 vingers in de neus deed.

Soms kan ik er ontzettend om lachen, als mijn moeder de verhalen deelt over wat voor afwijkende dingen ze met hem meemaakt. Hoe hij verdwaast achter de poffertjespan staat en niet meer weet hoe hij ze moet klaarmaken (en dat terwijl hij mister poffertje is), met een beetje hulp lukt het dan wel weer. Of hoe ze vertelt hoe hij zeer genoot van de hachee maar me god geen idee had wat ie aan het eten was.
Van de week een berichtje van mijn zusje dat hij Linkedin opnieuw had uitgevonden. Ze maakt zich zorgen of ie niet openbaar op haar tijdlijn allemaal zaken gaat delen omdat ie niet weet hoe dit soort zaken in elkaar steken. 

Vandaag is paps bij me, ik heb hem gevraagd een nieuwe kit rand in mijn badkamer te maken. Iets wat ik makkelijk zelf kan maar nu heeft hij tenminste het gevoel dat ie nuttig is. Op dat vlak best fijn, wetende dat hij zich "nodig" voelt. Toch is zo'n afspraak één met hobbels en bobbels, aan de ene kant die tomeloze onzekerheid van hem, de twijfel, de angst om iets verkeerd te doen, tegenover die uitgesproken koppigheid. 

Nu, met deze achteruitgang lijkt het alsof we constant hints aan het spelen zijn, alleen wel hints als Russisch roulette, want woorden raden kan een explosie opleveren terwijl we alleen maar proberen te gissen wat hij wel bedoelt. Eigenlijk zouden we moeten afwachten tot hij zelf vraagt wat iets is. Dat is soms lastig als hij woorden omschrijft (handbezem, bleek een soort van stoffer te zijn) en ik op zo'n moment geen idee heb wat ie bedoelt. Ernaar vragen, Russisch roulette maar dan zonder revolver maar wel met impact.