Hoe dan?

Vanochtend kwam ik binnen, de hondjes even brengen omdat ik een rare werkdag had. Ik zie paps lopen, met zijn ziel onder zijn arm. Hij "moest" naar zijn dagbesteding (vrijwilligerswerk) maar eigenlijk wil hij niet. Beide locaties waar hij activiteiten mag doen, vindt hij maar stom, nutteloos, ondergewaardeerd, niet uitdagend en ga zo maar door. Het kost mams steeds meer moeite om hem de deur uit te krijgen. 
In zijn beleving is hij daar vrijwilliger maar omdat hij wel aangemeld is bij de instanties, krijgen we dus ook post van deze special care organisaties. Best een issue want paps is natuurlijk in zijn beleving niet ziek. Post onderscheppen om te zorgen dat we in zijn waarheid van vrijwilliger en niet zieke mee kunnen gaan met als risico dat als ie het vindt, ontploft en helemaal niet meer wilt gaan? Of nu al de pleister van de wond trekken met ook het risico dat ie daar niet meer heen wilt. Linksom of rechtsom, de situatie ziet er niet rooskleurig uit. 
Het is zo dubbel, als ik andere mensen spreek dan hoor ik dat hij met ontzettend veel enthousiasme spreekt over zijn "werkzaamheden" maar hier, thuis, is hij wel eerlijk en is aan alles te merken dat hij niet wil. 

Ik vraag me wel eens hardop af, hoe moeten we hem bezighouden? Eigenlijk moet alles op zijn manier, met zijn eisen, zijn verwachtingen en als dat niet zo gaat, dan is ie boos. Nu snap ik, denk ik, dat het hem houvast geeft als dingen gaan zoals ie het in zijn hoofd heeft maar vaak is dat gewoon niet realistisch. Maar het is gewoon niet te doen om maar de hele dag in dienst van paps te staan. We hebben een buddyproject overwogen maar dan zitten we weer met het introduceren en alle bijkomende rompslomp van hoe te regelen? Mocht iemand daar tips voor hebben, graag. 
Zaterdag een klein overleg met zusje en mams. Eens kijken of we een recreatienetwerk op kunnen zetten waarbij we een soort van entertainmentgroep voor paps kunnen organiseren. Gewoon een bekend persoon die eens in de paar weken wat leuks met hem gaat doen, even compleet in dienst van paps kan staan en quality-time heeft met hem. Hoe meer mensen we kunnen verzamelen, des de lager de druk voor ons gezin is en we het onderwerp uithuisplaatsing nog even voor ons uit kunnen schuiven. Want als paps thuis komt te zitten, dan zijn de rapen gaar en is het een kwestie van tijd dat m'n mams omvalt.