Hoe verdrietig kan iemand zijn

Waterlanders, emotioneel incontinent, m'n ogen zijn lek, een zee vol gehuild. Dat is een beetje hoe de emotionele staat van zijn is de afgelopen dagen.
Ergens hebben mijn emoties een soort van "klik" gemaakt en is er geen houden meer aan. Voor de buitenwereld is er geen land met mij te bezeilen, het is op, ik kan en ik wil even niet meer. Het is zo immens groot, dat gevoel, dat ik me er even geen raad meer mee weet behalve voelen, huilen, nog meer huilen en nog meer huilen.  Heeft iemand een dekentje waar ik onder kan schuilen tot dat de ergste storm over is? 

Rationeel werkt alles gelukkig nog goed, ik functioneer, doe de dingen die moeten en weet ook dat dit de allerbeste beslissing voor paps is maar jezus, wat is dit enorm zwaar. Ik denk dat het komt doordat "het einde" in zicht is, het punt waar we de afgelopen 5 jaar zo naar toe hebben gewerkt, het onvermijdelijke, het punt dat alle neuzen de juiste kant op staan en we konden zeggen, dit kan niet meer. 
De emoties bevatten meer als alleen verdriet. Ik voel me machteloos, schuldig, verantwoordelijk, teleurgesteld, opgelucht (wat meteen opgevolgd wordt door nog meer schuldgevoel). 

Er zijn nog zo veel dingen die ik met hem zou willen doen maar rationeel weet ik dat dit er niet meer inzit. Wat had ik graag nog een keer met hem naar Slow Pilot gegaan of nog een keer met hem in Paradiso willen staan, misschien nog wel een keer een ritje naar België, naar de kerk of naar het Top2000 café. Allemaal dingen die we al gedaan hebben, waar jullie deelgenoot van zijn geweest. 

Zo terugdenkend hebben we de tijd die we hebben gekregen, optimaal benut maar het is nooit genoeg. Hoe kan je genoeg herinneringen met je vader hebben? 
Komende zaterdag, de afsluiting. Met X, paps en misschien hond naar Zandvoort, de laatste keer dat de wereld nog gewoon is, zoals ik hem het liefste zie. Ik hoop zo erg dat de emoties van verdriet die dag gaan verliezen van genieten, van die laatste keer echt samen zijn.