Horde genomen

Het was weer de dag dat Maaike (casemanager en activiteitenbegeleider) een bezoekje kwam brengen aan mijn ouders. Een gesprek waar we alle 3 geen idee van hadden wat het vooral mijn ouders zou brengen maar we zouden wel zien. 

Om niet te veel in details te treden, dat wordt te persoonlijk, moet ik wel zeggen dat het heftig was. Er zijn bepaalde zaken besproken, die best kwetsbaar zijn en waarbij de emoties wel opliepen. Maar dat mocht "de pret" niet drukken. 

Toch kreeg het gesprek een fijne wending want het stuk dagbesteding werd weer besproken en echt, weer een dikke vette pluim voor Maaike. Knedend, verleidend (niet in de flirterige zin van het woord), lekker makend heeft ze m'n vader zo ver gekregen dat ie aangemeld wordt voor de dagbesteding hier in de polder. Dit houdt in dat hij diverse activiteiten kan gaan vervullen, fietsclubje, wandelgroep etc, zaken die hem leuk lijkt om te doen. 
Het kost geld, een kleine 20 euro per maand maar met het weerleggen van de kosten (je krijgt lunch, drinken etc) ging hij overstag en werd zelfs enthousiast. Super fijn! 

Het ijzer moet je smeden als het nog heet is luidt het spreekwoord en dat geldt zeker bij paps. Dus toen Maaike ons verlaten had hebben we meteen de aanmelding gedaan bij de gemeente voor dagbesteding. Binnen 8 weken horen we daar als 't goed is meer over. 

Het is mooi om te zien hoe Maaike haar werk doet, en vooral ook hoe fijn het is dat er iemand bij mijn ouders meekijkt om alles in goede banen te leiden. We spreken niet meer over FTD maar we spreken gewoon in de zin van "dagje ouder worden", iets waar paps niet van in de verdediging schiet en mams een soort van erkenning in kan vinden. Dat we weten dat de vertaling daarvan zijn ziekte is, houden we lekker voor onszelf. 

Een dikke knuffel van m'n mams volgde en ze fluisterde in m'n oor: "Als alles geregeld is, dan kan je met een gerust hart verhuizen". Ik denk dat ze daar wel een punt heeft, als alles op de rit staat dan is de stap maken een stuk makkelijker. Niet dat ik dan stel op sprong de polder zal verlaten maar het geeft wel rust. 

Eerst de volgende horde nemen voor ze, het levenstestament, volgende week gaan ze naar de notaris. 
Ik gok dat ik in de volgende blog wel uit ga leggen waarom zo'n levenstestament zo enorm belangrijk is voor mensen met dementie. 

Voor nu heb ik jullie duimen hard nodig want binnen nu en 2 weken weet ik of ik naar het KvK mag gaan rennen en kan gaan starten met mijn onderneming!