Ik ben bang
Het einde van het jaar nadert, het is tijd om de balans op te maken. Afscheid nemen van het jaar 2022, op naar 2023.
Hoewel ik van nature best wel een positivo ben, merk ik al een aantal weken dat ik een knoop in m'n maag heb. Ik hik tegen 31 december aan. Ik ben bang, bang voor wat er gaat komen.
De honden worden ouder, L wordt 12 in maart, F wordt 14. Voor herdershonden echt prima leeftijden en het zou niet gek zijn om ze te verliezen maar ik wil er nog niet aan. Ze staan beide voor zo'n belangrijke periode van volwassen worden, ontwikkelen, mezelf leren kennen, goed worden in m'n werk en ga zo maar door. Ze zijn mijn gids, houvast en steun. En nu nog steeds. Elke dag met ze buiten wandelen, de bossen hier in Brabant ontdekken maar ook die ontelbare knuffels. Toch zal de tijd ooit komen dat X en ik afscheid zullen moeten nemen, de tand des tijds heeft een houdbaarheidsdatum en zo ook onze meiden.
Maar uiteindelijk ben ik daar niet het meest bang voor, hoewel het hartverscheurend pijn zal doen om 1 van de 2 en uiteindelijk allebei te moeten gaan missen. Ik ben vooral bang voor wat er komen gaat met paps komend jaar.
Gisteren hadden we het vreetfestijn bij mijn ouders, cadeautjes, eten voor een weeshuis, een standaard kerst voor vele. X had voor paps een keu gekocht zodat hij die mee kon nemen naar de biljartclub waar hij elke vrijdagmiddag heen gaat. Het cadeaupapier was al een cadeautje op zich, waarbij katten en kinderen vaak al helemaal geobsedeerd zijn door dit soort glimmend papier, deed onze 70 jarige kleuter er nog een schepje bovenop. Hij was er zo intens blij mee! Dat soort reacties geven me een warm gevoel van binnen, hoe simpel kan je het hebben. Bij het ontdoen van de doos kwam het eigenlijke cadeau tevoorschijn, een prachtige houten keu, zo'n ding wat ie dus elke week vast heeft. Hij had geen idee. Een verbazing juist doordat het een voorwerp is waar hij wekelijks mee in aanmerking komt, er gebruik van maakt en daarbij heel veel plezier beleeft. Maar hij wist het niet...
Het is merkbaar dat zijn begrip van zaken steeds meer achteruit vliegt, waarbij het eerst beperkt werd tot randzaken die niet zo evident zijn in zijn leven, gaat het verval steeds verder. Communicatie wordt een steeds groter probleem want hoe communiceer je met iemand die op auditief en visueel niet begrijpt wat je bedoelt en zichzelf ook niet meer kan uiten? We dachten eerst nog met plaatjes of iets dergelijks te gaan werken maar ook die koppeling is er niet meer. Het maakt me bang want wat nou als er bijvoorbeeld fysiek zaken gaan spelen, dan kan hij dat niet meer kenbaar maken, of als hij iets nodig heeft, ook dat is een zak lucht.
De consequentie van dit hele gebeuren kan zo groot zijn dat het me bang maakt en ik geen oplossing weet.
Dus mochten er mensen zijn welke hier ervaring in hebben, specifiek de semantische versie van FTD, het verliezen van communicatie en kenbaar maken. Ik hoor het graag!
Voor nu de laatste blog van 2022, hopen maar dat over 2023 een zacht zonnetje mag schijnen zodat de mist die er nu is, optrekt.
Alvast de allerbeste wensen en een gezond en gelukkig 2023!