Ik ben Laura
Eergisteren was het zo ver, we zouden samen de grote overtocht maken van het "Wilde Westen" naar de provincie die grotendeels uit water bestaat, Friesland. Een reis die we elk jaar samen maken, sinds begin jaren '90. Eerst nog naar de oude leidinggevende van mijn vader en diens vrouw, sinds 12 jaar reizen we af voor alleen zijn vrouw omdat paps zijn oude leidinggevende is overleden.
Zoals elke keer als ik bij mijn ouders binnen kom, seinde ik mijn moeder om te kijken hoe het met pa was. Neutraal, tikkie stug. Niet iets om mezelf 1,2,3 heel veel zorgen over te maken.
We stappen in de auto, gezellig met de top2000 op, op naar Friesland!
Onderweg kwamen we op het eerste lastige punt, de afrit A4 of A5, ik liet de keus aan mijn vader over want ik wist het niet meer. Het werd de A4. Toen we uiteindelijk bij de Coentunnel waren zei mijn paps dat we normaal van de andere kant af kwamen. Goed, maakt niet uit, we reden de goede kant op.
Nu kan je natuurlijk denken, wat maakt het uit? Dat deed het ook niet maar gek is het wel, zeker omdat mijn paps tot een paar jaar geleden zo goed als elke snelweg in Nederland kende, en wist hoe die liep. Dus het was afwijkend, niet vervelend maar wel "anders". Dit gebeurde in Friesland nog een keer, weer niet noemenswaardig maar wel weer vreemd. Gelukkig zijn we goed aangekomen bij onze eindbestemming (met een beetje hulp van de routeplanner die ik had gezet).
Er was nog iets geks aan deze dag, voor het eerst heeft ie zich meerdere malen vergist in mijn naam. Hij weet dat ik Laura ben, als ie mij ziet dan ziet ie niet mijn moeder of mijn zusje, nee in alles is te merken dat ie weet en snapt dat ik, ik ben. Alleen die naam was deze dag zo verdraaide lastig voor hem, eerst zei hij de naam van mijn moeder, daarna de naam van mijn zusje en in een gesprek vertelde hij een verhaal wat over mijn zusje ging maar hij mijn naam gebruikte. Ik ben Laura, zei ik dan, om hem een beetje te helpen.
Het was niet een dag zoals we al die jaren hebben gehad, het was wat gespannen, het was wat stug, iets wat perfect bij zijn "mood" van die dag paste. Neemt niet weg dat we wel hebben genoten, op een nieuwe manier want zoals het vroeger was, zal het nooit meer worden.