Ik mis je

Huidhonger, gebrek aan daginvulling, gemis aan sociale contacten en natuurlijk het missen van Mister X. Tijd om actie te ondernemen en paps als lijdend voorwerp mee te slepen, op naar het grensgebied om bier te halen. 244 Kilometer rijden samen met mijn favoriete bijrijder.
Muziekje aan en gaan. Hoewel de muziek niet nodig was...
Mensen, mensen, wat kan die man praten! Ik heb geen één nummer op de radio kunnen luisteren, zijn mond stond geen minuut stil. Daar kan de gemiddelde vrouw nog een voorbeeld aan nemen.

Maar dan, mijn gedachten dwaalde af, terug naar de tijd dat alles nog "normaal" was, dat we dezelfde afstand zwijgend naast elkaar zaten. Ik kijk naar hem, een spraakzame, enthousiaste 67 jarige die soms meer raakvlakken heeft met kind als met een gepensioneerde man op leeftijd.

Ik merk nu ook weer dat kleine beetje weemoed naar de man die hij ooit is geweest. Het doet me denken aan een tegeltje die bij mijn oma op het toilet hing, zijn moeder.

De wijsheid der jaren
4 jaar - De pappie van mij kan alles!
7 jaar - Mijn vader weet veel... heel veel.
8 jaar - Mijn vader weet ook niet alles.
12 jaar - Nou ja... dat weet vader natuurlijk ook niet.
14 jaar - Vader? Hopeloos ouderwets!
21 jaar - Och... die man is uit de tijd... wat wil je.
25 jaar - Hij weet er wel iets van... maar niet veel.
30 jaar - Toch eens horen wat pa ervan vindt.
35 jaar - Even geduld... eerst de mening van pa vragen.
50 jaar - Wat zou vader daarvan gedacht hebben?
60 jaar - Mijn vader die wist letterlijk alles!
70 jaar - Ik wou... dat ik er nog eens met mijn vader over kon praten

Soms overvalt het me en hoop ik wakker te worden uit een nachtmerrie maar dat is tegen beter weten in. Paps is ziek en het zal nooit meer worden als dat het was. Maar toch speelt de vraag wel, wat nou als ik ooit zal verhuizen, wie zal me dan helpen klussen. Als ik weer eens financiële vragen heb, wie kan me dan adviseren. Als ik in mijn droomwereld dreig te verdrinken, wie zet me dan met beide benen op de grond. Als ik autopech heb, wie komt me dan halen. Als ik weer eens één of ander idioot idee heb, wie zal dan in me geloven. Als ik een rot eind wil rijden, wie zal dan mijn bijrijder gaan worden. Wie zal ik straks de tent uit vechten om vervolgens na een half uur, afgekoeld en wel, vrolijk naast elkaar aan de eettafel te zitten.

Dit realiseren doet zeer, een stekende pijn van verlies van iemand die nog leeft maar niet meer het persoon is die er al die jaren onvoorwaardelijk was. Nu nadenkend is ie toch een grotere held als dat ik me voor mogelijk heb gehad. De onvoorwaardelijke liefde en steun van een ouder naar een kind. De rollen zijn nu een beetje omgedraaid maar mijn hemel, wat mis ik mijn paps.