Ik snap het gewoon niet
Tussen de bedrijven door proberen alles in te zetten voor onze ouders. Met een afstand van 115 km is dat een mega uitdaging. In dit soort situaties baal ik stiekem wel dat ik naar het zuiden verhuisd, niet even snel tussendoor dingen op kunnen pakken, niet even snel een een bliksembezoekje, niet even snel überhaupt iets. Hoewel ik tot nu toe altijd heb gezegd: "Het is maar Nederland", moet ik soms schoorvoetend toegeven dat in deze situatie Nederland toch best groot is.
Terug naar de polder gaan kost een enorme planning die sowieso een dag duurt want, hallo Dordrecht, Rotterdam en als je nog pech hebt, rondom Den Haag. En nu, met de honden die ouder zijn en daardoor niet meer mee kunnen, nog meer planning. Ik vind het stom!
Anyway, de reden dat ik vandaag de virtuele pen in klim is dat ik iets niet snap. Mijn ouders wonen in het meest druk bevolkte stukje Nederland wat je je maar kan voorstellen. Alleen al in hun gemeente wonen 150000 inwoners, tel daarbij Amsterdam op en dan kom je best op een behoorlijk aantal. Hoe kan het dan dat we voor onze vader maar 1 potentiele plek tot dagbesteding kunnen vinden en daarbij is dat ook nog niet zeker. "Ja mevrouw, ongeremd zijn is een ding zijn in de groep", no shit Sherlock...
Er zijn andere opties gegeven waarbij er elke keer een terechte twijfel is vanwege zijn ziektebeeld. De meest briljante optie was toch wel een zorgboerderij met 22 klanten op 3 begeleiders. #Sarcasmemodusuit. Hoezo denken mensen welke gespecialiseerd zijn in dementie en ook bekend zijn met dit ziektebeeld dat zo'n dagbesteding überhaupt een goede optie is voor hem?
Nog zo'n leuke, er zit een dagopvang in Utrecht waar ze alleen maar FTD-ers hebben. I know maar gaan jullie hem zelf brengen? Zelfstandig reizen kan hij niet, mijn moeder rijdt geen auto en plus daarbij rijdt de dagbestedingstaxi niet zo'n afstand om mijn pa op te halen. Iets met een dooie mus zeg maar.
Ik begrijp dat we te maken hebben met een complex ziektebeeld, dat we te maken hebben met een beperkte en onderbezette zorgbranche en ik begrijp ook dat we te maken hebben met een lastig te plaatsen persoon. Maar het voelt zo eenzaam en bijna respectloos om op deze manier te "moeten leuren" met paps, gevoelsmatig te smeken of ze hem ergens willen hebben. Ik snap het gewoon niet.
Komende dinsdag weer een ritje naar de polder, de enige dagbesteding in die hele regio die misschien passend is, waar hij, als het okay voelt, 1 dag in de week heen mag, van 10 tot 16 uur. Ergens hoop ik natuurlijk dat dit gaat lukken maar ik kan wel janken. Wat is dit kut.
Mocht dit uitlopen op een begrijpelijke afwijzing, dan denk ik dat we toch weer voor de RM moeten gaan. Hoe bizar, dik 100 dagbestedingen in de buurt waarvan er misschien maar 1 een optie is. Leuk idee hoor, van de rechter...