It takes a village to raise a child

En hetzelfde dorp om de zorg over mijn vader te dragen. 

Vakantietijd, bijna 4 weken vrij om te doen en laten wat we willen. Uiteindelijk komt dat neer op niet voor een baas te werken en verder enorm veel (achterliggende) zaken te regelen. 
Een nieuw huis zoeken voor paps, dat was 1 van onze "uitjes". Eerst een huis in zijn geboortedorp, geen van ons drietjes gingen we daarop "aan". Gek eigenlijk, hoe dat werkt, hoe gevoelig we zijn voor licht en open ruimtes. We hadden een afvaller en wisten nu veel beter wat we niet wilde. 
Huis nummer 2 was een beter succes, vergelijkbaar als het allereerste huis wat we een tijd terug bezochten, mijn zusje en ik. Hierop gingen we alle drie aan. Fijne lichtval, veel bewegingsvrijheid, heel veel activiteiten. Enige nadeel? Alle dementerenden liepen dwars door elkaar, de zwaardere gevallen maar ook de wat lichtere. Groot voordeel, de wachttijd! 3 tot 6 maanden, halleluja. Hier worden we blij van. 

Mams en zusje gaan nog een keer het allereerste huis bezoeken, zodat mams dat ook kan zien en vanuit daar gaan we een beslissing maken. Wordt het huis 1 of 3? Voor mij persoonlijk, puur op de duur van de wachtlijst, huis 3. Maar, tijd gaat het leren. 

Sjoerd en ik logeren een flinke tijd bij mijn ouders, wegens afspraken hier in de buurt. Het is zo fijn om voor mams weer even wat normaal leven te kunnen verschaffen. Waardering voor wat ze doet, genieten van haar kookkunsten, de honden waar ze dol op is maar het belangrijkste, weer even normaal kunnen praten. 

Misschien is dit wel de boodschap voor iedereen die niet de eerste mantelzorger is. Ga er eens spontaan langs, bel eens, ga wat doen met dit persoon. Want, wat zijn ze sterk, en wat gaan ze over hun grenzen heen om hun geliefde bij zich te houden. Vaak is de rek al uit het elastiekje en stappen ze dapper door, puur op wilskracht. 
En voor de eerste mantelzorger? Ik neem m'n pet af voor je, de last van een FTD-er dragen is zo immens zwaar en dankzij zo'n logeerpartijtje als deze dagen, besef ik me dat al te goed. 
Ik gun je een dorp om voor jou naaste te zorgen, mensen die je kunnen ontlasten, mensen die je helpen om zelf ook af te toe te leven.