Kabouters

Donderdagavond (okay, vrijdagnacht nu), de standaard avond dat ik altijd bij mijn ouders eet. Geen bijzonderheid en vandaag ook niet. Toch merk ik dat ik het spannender begin te vinden om daar binnen te komen. Niet vanwege het virus maar meer omdat ik beduidend minder bij mijn ouders over de vloer kom vergeleken het voor de Coronatijd. Onbewust beperk ik me meer maar de donderdagen blijven vaste prik gelukkig. 

Het moment van binnenkomen is altijd allesbepalend, hoe staat paps z'n pet, hoe stug is ie etc. Wat me tegenwoordig opvalt is dat zijn stugheid de nieuwe norm aan het worden is, er lijkt geen verbetering in te zitten. Zijn voorheen door mij benoemde "slechte dagen" zijn het nieuwe normaal geworden. Op dat vlak is ie wel stabiel maar beduidend minder als een paar maanden geleden. 
Zijn gedrag is anders, kinderlijker, egoïstischer, eisend, irritant en vandaag was niet anders. 

Hij was zijn telefoon tijdens zijn fietsrit verloren, groot raadsel want hij doet hem in zijn fietstas. Gelukkig geen man overboord en had hij mazzel dat de vinder van zijn toestel een eerlijke meneer was. Super fijn. 
Paps vroeg of ik mee wilde dat ding ophalen dus dat heb ik maar gedaan. Op één of andere mysterieuze wijze deed de navigatie van zijn auto het niet en viel het me op dat hij de "schuld" aan het afschuiven was, er reden meer mensen in zijn auto (ik) en hij had het niet gedaan dus... Gewoon een ding wat opviel, iets wat meer aan het opvallen is, het is nooit zijn schuld/verantwoording. Het begint een patroon te worden wat ontzettend lastig is want zo zijn de andere veranderingen ook begonnen, deze kunnen we dus ook aan "de lijst" toevoegen. Weer zo'n verandering erbij, wetende dat er nog vele zullen volgen. 
Later die avond tikte hij met zijn voet tegen het mandje waar alle afstandsbedieningen in liggen waardoor een deel van alle mediaboxen/geluidsinstallaties even ontregeld was. Niet zijn schuld volgens hem terwijl ik het zag gebeuren. Het kost me moeite om dan op m'n tong te bijten en het gewoon te slikken. Lukt me ook niet altijd maar ik weet ook dat een discussie daarin verloren is en op ruzie uitdraait, slikken en loslaten zal het moeten gaan worden, moet ik weer even bijleren. 

Zijn gedrag, het veranderen van volwassen man naar iemand die zich soms gedraagt als kleuter (heel de wereld draait om mij en de rest kan stikken), legt vooral een zware last op mams haar schouders want zij zit er momenteel 7 dagen in de week mee "opgescheept", dankzij dat nare virus. Ik weet hoe zwaar ze het heeft. 
Gelukkig had zijn egoïstische gedrag vanavond een positieve keerzijde, hij ging naar bed voordat ik naar huis ging dus kon ik nog even blijven praten met mams zodat ze haar emotionele emmertje wat leeg kon gooien. Haar weer te laten praten over alles wat haar dwars zit, haar irritaties, haar wanhoop, haar verlangen en haar toekomst. Ze kan er weer even tegenaan. We hebben afgesloten met een hele fijne knuffel! 

Het blijft een proces van leren, anticiperen, accepteren, zuchten en weer doorgaan. Iets wat normaal al lastig is maar nu de hele wereld dankzij het virus, op zijn gat ligt, nog moeilijker als normaal. 
We doen het er maar mee en ik ga maar geloven in kabouters die de zaken voor paps allemaal in het honderd sturen want het is iedereen zijn schuld, behalve die van hem.