Knak

Gisteren reden we weer terug over de wirwar van snelwegen, begeleid door een prachtige zonsondergang, weg van die vertrouwde polder, weg van de spanning, weg van het verdriet. 

Ik ben de laatste tijd meer dan normaal, emotioneel. Makkelijk huilen, heel veel voelen maar daardoor wel een ratio die niet helemaal op en top werkt. De balans lijkt een beetje weg te zijn, te veel hooi op m'n vork? Maar ergens denk ik niet dat dat het geval is. 

Ik zit in een mega loyaliteitsconflict richting mijn ouders maar ook in een conflict richting mezelf. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen hun, tussen de overspannen en bijna depressieve mindset van mijn moeder en mijn zieke en soms onuitstaanbare vader. 
Gisteren, toen we thuis kwamen, kwam het eruit. Waarbij ik normaal alles met droge ogen kan vertellen, het bijna koeltjes kan omschrijven, ik was en ben een beetje in paniek. Doen we het goed? Is het uit huis plaatsen de juiste keuze voor paps of is het alleen voor mams goed? 
Ik voel mezelf verscheurd, en heb zo veel vragen, zo veel onzekerheden die me nu meer dan ooit laten twijfelen. Het voelt zo als kiezen tussen die 2 dat het niet eerlijk lijkt. 

Ik ben ook boos, boos op de wereld, boos dat er vanuit een groot gedeelte van de familie geen steun komt maar ik weet ook dat er niet om hulp gevraagd wordt dus hoe kan ik daar eigenlijk boos over zijn? Ik ben boos op de ziekte, boos omdat die klote FTD ons gezin al 4 jaar in de ban houdt. Ik ben boos op mezelf, dat ik zo ver weg ben gaan wonen terwijl m'n ouders me zo hard nodig hebben. Ik ben ook boos omdat ik zo enorm geconfronteerd wordt met het feit dat ik het zo vreselijk moeilijk vind om voor mezelf te kiezen. 

Knak, zei mijn gevoel gisteren. Papa uit huis plaatsen is voor mama uiteindelijk het beste, terwijl papa thuis laten wonen met genoeg hulp en steun voor nu nog voor hem het beste is. 
Ik weet het niet meer en kan eigenlijk alleen nog maar huilen om deze klote situatie.