Leven met FTD

Een beetje misleidende titel, leven met FTD. Ik ben natuurlijk niet ziek.

Ik ben momenteel heel erg aan het stoeien tussen het "zelf leven" en "leven met mijn vader en iedereen die de situatie van mijn vader raakt". 
Doordat het, zoals al eerder aangegeven, een asgrijze deken over mijn zijn heen legt, vind ik het lastig te blijven functioneren. De stress in mijn lijf legt me een beetje lam, mijn psoriasis begint weer op te steken (dank je pa, voor deze irritante afwijking) en m'n haar begint uit te vallen. Mijn lijf geeft aan dat ik dingen anders moet doen maar ik weet nog even niet hoe. 

Eigenlijk zou ik alles willen laten vallen en me 100% inzetten voor het welzijn van mijn ouders maar dat kan natuurlijk niet, ik ben er ook nog en het is gewoon onmogelijk om mijn eigen leven en geluk voor god mag weten hoe lang, op pauze te zetten. Niet dat ik ongelukkig zou worden van zorgen voor mijn ouders maar ik heb ook nog gewoon werk, mijn honden, vrienden etc. Het zou niet eerlijk zijn daar geen aandacht aan te besteden. 

Wat ik wel aan het doen ben is eerlijk toegeven dat ik niet helemaal mezelf ben, als ik iemand zie, weten ze dat ze niet die 100% Lau krijgen die ze verdienen en die ik ze ook wil geven. Ik kan het gewoon nog even niet. Het is allemaal zo vers. 

Wat ook killing is aan de hele situatie zijn de veranderingen, het is niet stabiel en het zal niet stabiel worden. Het gaat veranderen, soms zullen er goede dagen zijn, soms wat mindere. Gaan de weg zullen de goede dagen gaan afnemen en de mindere nog minder worden. Ik heb geen houvast, iets wat voor mij als autist zo ongelooflijk belangrijk is. 
Ik zal zo snel mogelijk moeten leren loslaten, de situatie de situatie laten en vooral ook zaken voor mezelf blijven doen. Soms maar even lak hebben aan de moeheid en gewoon de dingen blijven doen die ik, voor dit "vonnis", ook zou doen.