Meet the parents
Tijd voor een verjaardag, mister X mocht gisteren 41 kaarsjes uitblazen. Niet dat we beide heel erg verjaardag minded zijn maar dat mocht de pret niet drukken. Het was namelijk een belangrijke dag, X zijn ouders en mijn ouders zouden elkaar gaan ontmoeten, hoe tof is dat (weer een mijlpaal). En tevens, ook nog eens de eerste keer dat mijn ouders vanuit het wilde westen, de grote reis naar het bourgondische Brabant zouden gaan maken. Een heel avontuur wat best wat voorbereiding nodig had maar uiteindelijk prima is verlopen.
Als ik mams diep in haar hart gekeken, wist ik dat ze stiekem eigenlijk alleen wilde komen. Gewoon de regie 100% in eigen hand houden, zonder oppas te zijn. Toch, verstand wint van gevoel en heeft ze het weten te redden om zichzelf en paps op de afgesproken tijd, in Etten-Leur te brengen. De grote Brabantse kennismaking kon beginnen. Even snel "tour de dorp", rondje huis, en natuurlijk mochten de worstenbroodjes niet ontbreken. Een mooi start, al zeg ik het zelf. Daarna stond een fikse wandeling op het programma, hondjes mee en lekker de natuur in. Paps had het enorm naar z'n zin, sprak met iedereen die hij tegenkwam (tot grote irritatie van mams), vertelde in herhaling hoe mooi hij het vond en hoe graag hij zou verhuizen om hier te kunnen fietsen. Ergens gun ik hem dat ook maar weet ook dat een verhuizing en daarbij hem weghalen uit de polder, geen goed idee is. Alle familie woont in een straal van 25 km, de routes kent ie redelijk op zijn duimpje. Een verhuizing zou voor nu leuk zijn maar in de toekomst is het gewoon niet handig. Dus helaas paps, maar welkom is ie zeker.
Tijdens onze wandeling is me wel wat opgevallen, behalve de dementie wat niet besproken mag worden, je eigenlijk geen opbouwend kritiek kan leveren op hem. Zijn gehoor wordt slechter maar oh wee als je daar wat van durft te zeggen. Stomme ik dat ik dat wel deed. Ik vroeg hem of hij erover had gedacht om zijn gehoor eens te laten checken. Fout Lau, heel fout. De sfeer sloeg in 1 klap om, hij werd nukkig en begon sneren te geven. Lastig, heel lastig. Nu zal het mij verder een biet wezen of ie doof wordt of niet maar het zet me wel aan het denken en ergens maak ik me daar ook zorgen over. Wat nou als er echt iets is, zijn lichaam een defect krijgt waardoor we moeten gaan handelen. Hoe moeten we dat in hemelsnaam aan gaan pakken? Een mooi onderwerp om eens over te broeden.
Uiteindelijk hebben we een heerlijke dag gehad, waarbij paps zijn kinderlijke enthousiaste zelf was, mams het enorm naar haar zin had en m'n schoonouders ook. Een dag waar we met zijn alle mooi op terug kunnen kijken.
Toch nog een kleine kattenbel voor mijn mams. Hoe makkelijk heb ik praten, 115 km verderop gaan wonen en er bewust voor te kunnen kiezen om met paps te zijn en de deur weer dicht te doen als ik er klaar mee ben. Hoe makkelijk is het voor een buitenstaander om te zeggen: "Hij is ziek, hij kan er niks aan doen". Soms is het voor een mantelzorger ook gewoon fijn om even irreëel gal te kunnen spuwen, te kunnen zeggen dat je iemand gewoon een klootzak vindt, of dat je desbetreffend persoon haat. Realistisch weet (denk ik) elke mantelzorger, partner en/of naaste dat iemand met dementie ziek is. Maar ik denk dat het enorm belangrijk is te realiseren dat de woorden en/of de acties van de zieke, wel zijn effect hebben op de ander. En ik kan je vertellen, dit kan enorm veel pijn doen, ondanks dat iemand ziek is.