Mister X
Het is weer mister X weekend dit pinksterweekend. Meer dan 2 volle dagen samen kunnen zijn, wat een bofkont ben ik!
Misschien klinkt dit raar, blij zijn met zo'n weekend als dit maar wat ik nog niet gezegd heb is dat X en ik 130 km bij elkaar vandaan wonen. Met werk, andere zaken en dan nu de corona is het soms best een organisatie om elkaar te kunnen zien/spreken. Goddank stond dit weekend het geluk aan onze kant. Dat geluk hebben we de afgelopen tijd niet gehad waardoor we elkaar eigenlijk te weinig hadden gezien en gesproken.
Ik zal jullie niet te lang vervelen met m'n zwijmelverhalen over lekker samen eten, romantisch ijsje eten in één van de mooiste steden van Nederland, hand in hand wandelen enz. Top allemaal, ik zou het voor geen goud willen veranderen.
Dit is natuurlijk een "paps heeft FTD" blog dus het gezwijmel is niet nodig maar bovenstaand is wel belangrijk om in kaart te brengen. Die afstand plus werk zijn zaken die het soms lastig maken om er te kunnen zijn voor elkaar als dat nodig is. X en ik moeten het dus vaak doen met achteraf verslagen, vervelend maar risico van deze relatie.
Vanwege de afstand is het soms wel een ding om goed betrokken te zijn in elkaars leven dus zo'n weekend als dit was de uitgelezen kans om X eens een avondje bij mijn ouders te laten zijn. Niet de 10 minuten van de eerste kennismaking of dat half uurtje dat paps en ik bij hem thuis waren geweest maar ongefilterd een avond cheesecake eten, Kezen (erg leuk spelletje, aanrader) en drinken. Dat laatste had ik beter in moeten schatten...
De avond was fijn, de sfeer was goed, paps zat goed in zijn vel, het ging allemaal prima. Maar zoals er vaker gebeurd, als er drank in het spel is dan kan het glad ijs worden en dan zeker met paps. Helaas was gisterenavond geen uitzondering.
Op één of andere manier vond paps het nodig om mij (net zoals bij Maaike 1.5 week geleden) me weer even de grond in te trappen. Ja natuurlijk is hij ziek en ongefilterd en al dat soort zaken maar het blijft pijn doen. Voor 't eerst maakte X de ongefilterde versie mee waar ik hem over had verteld. Wat er toen gebeurde had ik niet zien aankomen, X deed zijn mond open en kwam voor me op. Niet op een gemene manier, hij bleef echt keurig respectvol richting mijn vader maar zijn punt was wel duidelijk. Paps dimde in en ging zelfs mee in X zijn visie. Ik ben nog steeds een beetje perplex. Sowieso ben ik gewend om veel zelf te doen (met mijn lieve moeder als steun en toeverlaat) maar een vriendje, die mijn ouders eigenlijk nog amper kent en dan dit wel doet, wow.
Het was laat (of vroeg, ligt eraan hoe je het bekijkt) toen we vertrokken en nog later voordat ik X en ik naar bed gingen. Voor het eerst hebben we echt goed kunnen spreken over paps en zijn ziekte. Na deze avond heeft hij een beter beeld kunnen krijgen waar ik hem al over heb verteld. Een gesprek over mijn jeugd, hoe mij vader ooit was en hoe hij nu is. Een waardevolle maar wel confronterende nacht, we hebben de vogels 's ochtends horen fluiten.
Tijd om X zo uit bed te halen en nog heerlijk een paar uur genieten van elkaar, geen ijsjes, geen romantische stadswandelingen maar lekker als een bank-stel bijkomen van deze avond.
Overbodig om te zeggen dat ik X, na deze avond, nog meer bijzonder vind als dat ik al vond. Ik hoef het echt niet meer alleen te doen.