Niet de ene kant, niet de andere kant
Gisteren was het zo ver, zusje en ik gingen samen onze eerste rondleiding gesloten zorginstelling doen. Een complex in de kop van Zuid-Holland, bijna 12 kilometer van ons ouderlijk huis vandaan.
Aangezien mams het allemaal niet trekt hebben wij de stoute schoenen aangedaan en zijn we aan ons bizarre onderzoek begonnen. Huizen bezoeken waar onze vader zijn laatste jaren mag gaan slijten. Een gedachte waar ik nu, een dag later, toch best wel geraakt door ben. Het is niet niks allemaal.
Zoals Margreet me tijdens het symposium op het hart drukte, hoe het eruit ziet maakt eigenlijk niet zo veel uit, voel hoe het is, praat met de mensen en kijk of het passend is.
We werden uiterst vriendelijk door één van de medewerkers ontvangen waarbij we natuurlijk veel over paps hebben verteld, zijn nukken maar ook zijn kracht en vooral waarom we nu "al" bezichtigingen aan het doen waren. Misschien is paps nog niet zo ver maar de situatie tussen paps en mams is niet om over naar huis te schrijven.
Wat een geweldige locatie! Niet zo zeer hoe het eruit ziet maar vooral alle mogelijkheden, de privékamers (inclusief douche en toilet), rust ruimtes, ruimtes om zintuigen gedoseerd te prikkelen, spelletjes ruimtes, koffie kamers, gezamenlijke woonkamers, sport ruimte, bibliotheek, mini bioscoop en een heerlijke tuin. Nog belangrijker is het feit dat er zo veel ruimte is, om te bewegen, rond te lopen etc, iets qua indeling waar absoluut rekening gehouden is met het ziektebeeld. Je zou er bijna zelf willen wonen
Maar het allerbelangrijkste was natuurlijk de medewerker, zien hoe gaat ze om met de bewoners, hoe reageert ze, wat doet ze en ondertussen al wat situaties met haar kunnen bespreken hoe bepaalde zaken opgepakt worden (het bijvoorbeeld lastig accepteren van "nee", of zijn enorme fascinatie voor currysaus). Een schot in de roos allemaal, wat klinkt en voelt dit goed! De lat ligt hoog voor de volgende instellingen die we gaan bezoeken.
Maar toch, op het einde van de rondleiding moesten zusje en ik toch iets van ons hart. Paps is in vergelijking met de bewoners, nog zo goed, zo scherp van geest, dat het op dat vlak nog niet "logisch" is om dit proces al in werking te zetten. Het voelde niet kloppend, te bedenken dat hij nu, in deze fase van zijn ziekte, al tussen de mensen zou zitten die al zo veel verder waren. Hoewel er eigenlijk alles is wat hij nodig heeft, iemand die een oogje in het zeil houdt, hem charmant kan begeleiden, hem bezig kan houden, hem kan stimuleren etc, nog zo ver weg omdat hij nog zo "goed" is.
Met deze gedachten zullen zusje en ik vast de komende tijd nog wel worstelen want thuis is het eigenlijk niet meer okay maar zo'n instelling is nog te vroeg. Al met al, we kunnen niet de ene kant op en ook niet de andere.
Duimen maar dat het de dame van home instead gaat lukken om alles wat onze rondleiding geefster in haar mars heeft, te kunnen regelen in zijn eigen omgeving door middel van een buddy. Duimen jullie mee?