Nog 6 weken

Jeetje, 20 maart is de zitting. Vandaag hebben we de datum en de tijd gekregen. En dan is het vanaf 20 maart nog maximaal 4 weken dat paps het huis moet gaan verlaten, mits de rechter natuurlijk dat oordeel velt. 

Afgelopen dinsdag kwam onze heksenkring samen, de een na laatste keer. Mams, zusje, casemanager, klantcoördinator Home Instead en ik. De voorbereiding voor de rechterlijke macht. 
Emotioneel! Niet normaal meer. Hoewel ik al veel zeeën met tranen heb gevuld, was de na fuck van dinsdag enorm. Ik wist het droog te houden tijdens het aanwezig zijn in de polder maar op de route terug gingen de waterlanders open. Ik ben niet iemand die makkelijk huilt in bijzijn van anderen en liever ook niet als ik moet rijden maar hey, ik liep over. Tranen biggelde over mijn wangen toen ik X aan de lijn had en het grijze asfalt onder de bandjes van mijn geliefde Japanner door schoten. Wat was dit moeilijk.

Het gesprek was fijn maar onwennig. Geen van alle hebben we hier ervaring mee, de dame van Home Instead had 1 keer zo'n zitting meegemaakt dus daar moesten we het mee doen. Wel of niet pa in gaan lichten, wie is erbij, wat is logisch? 

Uiteindelijk kwamen tot een conclusie, zusje en ik zouden bij pa zijn en hem het van te voren vertellen wat er ging gebeuren, mams zou weg zijn en na een korte tijd zou het kippenhok komen en de procedure starten. Tenminste, dit was de conclusie afgelopen dinsdag, tot ik vandaag met 1 van mijn klanten in gesprek ging. Een juriste, iemand met, hoe verrassend, wel heel veel ervaring met betrekking tot dit soort zittingen. Haar reactie? NIET VAN TE VOREN MEDEDELEN! (Nee, m'n caps is niet stuk ;-) ). Duidelijker kon niet. 
Zij vertelde dat de rechter mijn vader zou vertellen wat de reden was van de zitting en wat er besproken ging worden. Waarom dan de relatie met vader vs zijn dochters zo onder druk zetten? Zo niet handig! 
Stof tot nadenken, zusje en ik moeten er nog over in overleg. 
Het moment dat deze dame dit vertelde, viel er een enorme last van mijn schouders af. Ik heb gisteren zo enorm in de rats gezeten, zo verdrietig geweest omdat ik mezelf schuldig voelde over juist dat ene kleine stukje, de mededeling, het verraad en dan die gigantische loyaliteit. Het idee dat zusje en ik degene zouden zijn die zijn hart zouden gaan breken. Hij is misschien wel ontzettend ziek maar hij is niet achterlijk, zijn gezin is nog steeds alles voor hem. 
Logischerwijs is dit natuurlijk eigenlijk wel zo'n momentje van "duh" maar goed, dat krijg je als je een stel onervaren mensen bij elkaar zet, we weten gewoon niet wat goed is. 

De komende weken zal er een hoop geregeld moeten worden, het voorkeurshuis moet worden ingelicht, contracten zullen na de uitspraak getekend moeten worden, de artsen van het voorkeurshuis moeten worden bijgepraat en ga zo maar door. Dit in het gunstigste geval, want we weten nog steeds niet of er na de uitspraak, plek zal zijn in ons voorkeurshuis. Laten we hopen en duimen. 
Steken jullie een kaarsje op voor ons?