Oude "liefde" roest niet

Het hing al een tijdje in de lucht, mijn ouders dachten er weer aan om te gaan dansen. Iets wat ze voor mijn geboorte al hebben gedaan en wat ze bijna de helft van mijn leven op een andere dansschool hebben gedaan. Ik ook, als "toevoeging" aan mijn opvoeding. Zo ging dat. 

Vanavond was het zo ver, ze gingen weer eens kijken bij de dansschool waar we als laatste hebben gedanst. Bij de beginners want al voor mijn paps FTD had was ie al hopeloos in het onthouden van pasjes en het vinden van de begintel was voor hem een best wel onmogelijke taak. Het geduld van mijn moeder is vaak op de proef gesteld, puur omdat paps zo'n muzikale kluns is. Zeker de laatste jaren van hun "glansrijke" danshobby hebben ze zeker de helft van alle lessen mokkend naast elkaar gezeten. Saai was het nooit om ze te zien bekvechten, weer het nieuw aangeleerde figuur uit te zien proberen om vervolgens weer naar de kant te verdwijnen omdat ze boos waren. 

Vanavond was geen uitzondering, bleek wel toen ik de dansschool binnen kwam en mijn moeder met het gezicht van een augurk weer verwijtend naar paps keek om vervolgens de radeloosheid uit zijn oren te zien stomen. Ja, zo kon ik het me inderdaad herinneren. 

Toch gaan ze het weer oppakken, een uitdaging voor hun allebei. Paps als muzikale kluns met de motoriek waar zelfs Pinokkio niet jaloers op kan worden en mams die kei hard haar prestatiedrang op zij moet gaan zetten. Maar, zoals het liedje zegt: 
Always look on the bright side of life 

Nu maar hopen dat ze de komende jaren geen slow fox hoeven te dansen want hoe subtiel die dans ook mag zijn, er zal weinig subtiliteit in hun oorlog zijn.