Paps gaat verhuizen

Het zijn rare dagen, enorm rare dagen. Maandag belde zusje mij met het verrassende bericht dat er (en dit is zo dubbel), iemand op de goede afdeling in ons voorkeurshuis was overleden. Verschrikkelijk voor de achterblijvers natuurlijk, dat maakt het zo dubbel, maar een enorm geluk voor ons. Flinke waterlanders volgde, er was een plek vrij! Er werd nog een keer in het team overlegd om te zien of paps een match zou zijn. Nagelbijtend brachten we de dag door tot dinsdag, het verlossende antwoord, hij mag verhuizen. Komende dinsdag gaat paps op zichzelf wonen, terug naar zijn geboortedorp, terug naar "huis".

Hoewel ik normaal gesproken best het talent heb om dingen onder woorden te brengen, is het voor nu nog te veel. Er komt nog zo veel op ons af, papierwerk, voorbereidingen, nog meer papierwerk, dat we (ondanks dat we het al wisten), de wereld even in het ongewisse hebben gelaten.
Onze laatste verantwoordelijkheden worden de komende tijd afgerond en dinsdag zal zusje hem wegbrengen, naar zijn nieuwe plekje.

We gaan een ander leven tegemoet, een leven waarin paps niet meer een vanzelfsprekend onderdeel vanuit zal gaan maken. Onze moeder zal als alleenstaande, getrouwde vrouw, ook een nieuwe fase in gaan. Rouwend om het levende verlies van haar man, wennend aan een groot huis gevuld met meer dan 40 jaar herinneringen. Alleen dan alleen.

Voor zusje en mij zullen dingen ook anders worden, ons ouderlijk huis is niet meer compleet. Om beide ouders te zien zullen we 2 bezoekjes moeten brengen. Niet meer het moment dat ik m'n moeder bel en m'n vader met zijn grote tetter er doorheen loopt te praten. Niet meer dat oeverloze gelul over X, niet meer met zijn alle samen eten. Er zullen enorm veel "niet meer" situaties komen, tot dat ze alleen nog maar in onze herinneringen bestaan.

We zijn als gezin verdooft, proberen met alle laatste energie onszelf staande te houden zodat we nog 1 ding kunnen doen en dat is paps een fijne overgang geven.
Het is zo'n enorm grote verandering dat ratio ons nog door laat gaan, want moe? Dat zijn we alle 3.

Treffend zei iemand gisteren: "Kaarsje houdt het ook niet vol tot morgen". Ons kaarsje doet al 5 jaar zo stinkend zijn best en zonder alle steun en lieve woorden, hart onder de riem stekende berichtjes, knuffels en noem maar op. Zonder al dit, hadden we het niet gered, dank jullie wel.

Voor nu de wens en het verzoek om ons de komende week (misschien zelfs wel weken) even te laten, het is zo enorm veel dat we tijd nodig hebben om eens bij onszelf in te checken en te bedenken wat we allemaal voor onze kiezen hebben gekregen. We komen vanzelf in de lucht voor een update. 

Ps, de blog is eerder geschreven dus de tijdlijn kan ietwat verwarrend zijn ;-)