Paps "uitlaten"

Uitjes, leuke dingen, op visite ergens, spontane zaken, concerten, allemaal dingen die we niet kunnen of mogen doen. Mega stom. Zelfs ik word er kriebelig van. Kan je nagaan hoe het moet zijn als je FTD hebt of samenleeft met iemand die dit heeft. Tel daarbij op dat het afgelopen week soepweer was waardoor paps ook niet even lekker naar buiten kon om z'n rondjes te lopen of te fietsen. Ik merkte aan mams dat ze dat wel even slikken vond. 

Gisteren was ik bij mijn ouders blijven eten en zoals vaker als het lekker weer is, wil paps na het eten een stukje wandelen omdat ie anders in slaap zou vallen. Hij had het idee om naar Zandvoort toe te gaan en hintte naar mams of ze niet mee wilde. Nu is mams niet zo van het wandelen dus om grotere teleurstelling te voorkomen bood ik aan om mee te gaan. Het was per slot van rekening al een tijd geleden dat paps en ik samen wat hebben gedaan dus dit was wel een mooie gelegenheid om een vader dochter momentje te gaan hebben. Kon ik mooi voorzichtig eens polsen hoe het was met hem. 

Zo gezegd, zo gedaan. Samen in de auto en op naar het strand! Zoals vele autoritjes van ons was dit er ook weer één die in de boeken kon. De man van weinig woorden die ik vroeger als paps ervoer, is er niet meer. Wat kan hij kletsen tegenwoordig! Niet dat ik de inhoud soms zo interessant vind (complete fietsroutes en zijweggetjes en dingen die hij had gezien passeerde de revue) maar dat doet er op dat moment niet toe. Paps was in zijn nopjes en dat is het geen wat telt. 
Eenmaal in omgeving Zandvoort aangekomen vroeg ik hem waar hij wilde dat ik de auto zou parkeren en op dat moment ontstond er chaos in zijn hoofd. Hij had wel een plek in gedachten maar wist niet meer zo goed hoe hij erheen kwam dus dat werd een rondje sight seeing in Zandvoort, plekken waar ik nog nooit geweest was. Uiteindelijk zijn we gestrand op de plek die ik had voorgesteld en kon onze avondwandeling beginnen. 

Wat was het lekker! De wind was redelijk gaan liggen, de temperatuur was fijn en het strand was op een hand vol met mensen, verlaten. Een raar beeld, van een plek die ik ken als overbevolkt in deze tijd van het jaar. Rare tijden zo, met de Corona. 

Paps had het helemaal naar z'n zin, zijn hoofd werd full focus in beslag genomen door een bepaald type schelp die hij overal zag liggen. Als een klein kind die iets nieuws zag merkte ik dat zijn gedachten opgeslokt werden door dit, voor mij zo, normale ding. Bijzonder, hoe dat werkt in het hoofd van een FTD-er. 

Gewoon weer eens een momentje met zijn tweetjes, genieten van iets wat nog wel kan, even die verbinding maken tussen vader en dochter. Tenminste, ik zeg wel verbinding maar het lijkt soms wel een beetje op het hem opnieuw leren kennen. Wennen aan de man die eruit ziet als mijn vader, klinkt als mijn vader maar niet meer de vader is die ik ooit heb gekend. Paps 2.0...