Poging tot bezoek

Afgelopen zondag, X en ik zaten in een restaurantje in paps zijn geboortedorp. Een lekkere lunch voordat we weer terug zouden gaan naar het zuiden. Ogenschijnlijk niks aan de hand, maar onderhuids was er toch een gevoel van balen, rationeel weet ik dat paps er niks aan kan doen. 
Het was de 3e keer dat we een poging deden om op visite te gaan maar helaas, verkeerde planning, hij lag op bed en de ervaring leert, hij heeft zijn middagdutje knetterhard nodig. 

Er zijn eigenlijk maar 2 momenten dat je op visite kan gaan, 's ochtends tussen 10 en 12:30 (daarna is er lunch) en 's middags tussen 15:30 en 17:30. Hoewel 's avonds ook een optie is, is het lastiger om binnen te komen omdat het hoofdgebouw vanaf 19:00 gesloten is en veelal de telefoon niet opgenomen wordt. 
Op zich natuurlijk genoeg opties, behalve als je, zoals ik, in Brabant woont...

Afgelopen zondag viel het verkeerd, de tranen brandde en ik voelde me afgewezen. Mega stom! Het is namelijk niet terecht dat ik me zo voel, hij kan er niks aan doen, hij doet dit sowieso niet bewust en hij is ziek. Toch geeft het me wel inzicht hoe erg ik stiekem mijn vader mis, ik zo graag tijd met hem wil doorbrengen en activiteiten met hem wel wil doen