Ratio vs emotie
Een post met een betekenis die op meerdere vlakken bruikbaar is...
1 Juli vandaag, ik post een bericht op Facebook, 1 jaar eigen ondernemer! Hoe tof is dat. Maar ook een jaar waar veel verandering in is geweest. Mister X die al ruim een jaar m'n leven nog mooier maakt als dat het al was. Onze Bailey (hond van mams) die we afgegeven hebben (jezus, wat doet dat zeer). Uitslag van de 2e MRI (paps zijn hersenen gaan achteruit, geen verrassing), uitsluitsel dat we niet te maken hebben met de erfelijke variant (yes), maar ook alweer een jaar schrijven over deze klote ziekte.... Wat een jaar hebben we achter de rug, een jaar wat hoop ik nog een staartje gaat krijgen.
Ratio vs emotie. Het overlijden van Bailtje, nog maar een paar weken geleden, drukte vooral mijn moeder met haar neus op de feiten. Vanaf de eerste dag dat Bail er niet meer was, heeft pa er niet naar gevraagd. Een enorme confrontatie waarin mams weer moest ondervinden hoe het is om niet gehoord of gezien te worden. Rationeel weet ze dat ze dat niet meer van paps kan verlangen maar emotioneel is het een ander verhaal.
Ratio vs emotie. De uitslag van de MRI, de achteruitgang, het weten dat elke dag die we hebben gehad, een dagje dichterbij het afscheid gaan komen. Soms de rationele gedachten en gesprekken over uithuisplaatsing, hoe mams overeind te houden, hoe we ervoor kunnen zorgen dat het leven voor paps zo comfortabel mogelijk blijft. Maar op emotioneel gebied verscheurt het want het gaat wel over paps, man van, vader van, mijn vroegere held.
Ratio vs emotie. Verhuizen, er zit een aanzienlijke kans in dat ik ergens in de komende maanden de verhuisdozen ga pakken, weg uit de polder, op naar het zuiden. Rationeel en egoïstisch emotioneel een top keuze, vleugels uitspreiden en gaan. Ik kijk er ook intens naar uit. Maar toch, ik moet het wel zeggen, blijft deze keus ingewikkeld, op rationeel vlak (vooral het praktische gedeelte) en op emotioneel vlak (het nu zo "makkelijk" kunnen steunen van mams). Maar ook een ander praktisch gedeelte, 115 km verderop en paps die het onzin vindt dat ie met de trein moet komen en niet met de auto. Ook het verhuizen en het klussen, hij wil helpen maar ik zie de bui al hangen en dan vervolgens het emotionele gedeelte dat ik hem niet wil buitensluiten. Dillema's....
Nu ik dit typ, merk ik pas hoe hoog de emoties zitten. Het verscheurt worden tussen het verlangen tot gezien worden als mens, als dochter en de rationele gedachten dat dit het is, hij is ziek. Rationeel heb ik de FTD geaccepteerd maar emotioneel nog lang niet.