Rust

Het lijkt ingedaald te zijn, van een half jaar medische afspraken, testen, duimen, uitslagen, uitslagen die nogmaals gecontroleerd worden naar het grote leven na de definitieve diagnose. 
Het is bijzonder om te zien hoe makkelijk alles weer doorgaat eigenlijk, mams doet haar dingetjes, zusje ook, ik ook en zelfs paps probeert zo goed en zo kwaad mogelijk dingen te doen. Het is bizar om te zien hoe makkelijk we er nu momenteel mee om weten te gaan. Er zijn geen rode vlaggen, er zijn geen situaties waarvan ik zeg: "Dat moet ik delen". We leven en dat is het geen wat er nu aan de hand is. Rust, acceptatie en gewoon doen wat we moeten of willen doen. 
Natuurlijk is paps wat warrig in zijn woorden, soms heeft ie een mindere dag (zoals gisteren) en dan is ie prikkelbaar maar dan ook zie ik de vaardigheid bij mijn moeder om daar mee om te gaan. Het is eigenlijk best fijn hoe het nu allemaal gaat, stapje voor stapje, dag voor dag en we rommelen lekker door!