Rust?

We zijn gewoon alweer maanden verder. Maanden in de nieuwe samenstelling, maanden verder dat paps weg is. Maanden dat we hoopte dat de rust terug zou keren maar misschien zijn er in de afgelopen maanden juist op een bepaald vlak meer vragen bijgekomen. Bureaucratische rompslomp, communicatie, verlangens en verwachtingen maar ook weer wijze lessen. 

Paps heeft een moeilijke tijd achter de rug. Hij wilde dood, zei hij. Maar wilde hij echt dood of was het sterven van onze hond die oorzaak dat hij in die groef terecht kwam? Weet hij wat dood is of is het een Pavlov reactie geweest? Hij zei dat ie dood wilde en opeens kreeg hij aandacht? Echt weten zullen we dat niet.  Heel zijn afdeling stonden op hun achterste poten. Mogelijke suïcide, kabels weg, medicatie, uit bed-alarm en een overleg met ons als gezin. Waarbij wij ons met zijn drietjes niet heel druk maakte, waren dit wel uitspraken waar het huis terecht in een "code rood" schoot.  
Gelukkig was het, zoals we dachten, storm in een glas water. In het gezin werden grapjes gemaakt, hij weet überhaupt niet waar een kabel voor dient of wat ie er mee kan. Sorry, onze harde, zwarte humor helpt ons om de zaken luchtig te houden. 

We leren een hoop, we leren dat het huis waar hij zit, begrijpelijk, eieren voor hun geld kiest in plaats van de kunst van verleiden, handig begrenzen en afleiden. Met als consequentie dat hij 2 keer per week onder de douche gaat en laten we het maar niet hebben over zijn kleding. Een serieus punt waar we volgende maand eens op in gaan haken. 

Hij is qua ZZP indicatie (zorg zwaarte pakket) omhoog gegaan en zit nu ingeschaald op 7 maar om nou te zeggen dat we qua zorg een betere begeleiding merken? Ook dit zal iets zijn wat we nog eens met het huis moeten bespreken. Ze zijn per slot van rekening expertise centrum voor jong dementerende. 
Daar zit voor mij een groot stuk verlangen, juist de passende uitdaging welke zich richt op zijn ziektebeeld, ik zie en lees het niet. 
Begrijp me niet verkeerd, de zorg is prima, hij krijgt zijn natje en droogje, leeft in een heerlijk strak stramien maar net dat beetje extra wat naar mijn idee dit huis zou moeten onderscheiden van een regulier huis? Cognitieve training om het beetje brein wat hij over heeft, te stimuleren? Ik zou het tof vinden. 

Elke week is er wel iemand van ons gezin, en buiten ons gaan er met regelmaat diverse familieleden heen. Super fijn. Alleen om afhankelijk te zijn van onze bezoeken, hadden we ervoor gekozen om zijn briefadres gewoon in de polder te houden. Handig, dan kon de post gewoon naar mijn moeder. Ha, wat hebben we daar een blunder gemaakt... 
Het blijkt dus als je een briefadres wijzigt, je automatisch weer ingeschreven wordt op het adres waar de post heen gaat. Zijn we achter gekomen toen we zijn ID kaart wilde verlengen. 

Al met al, ondanks dat we maanden verder zijn, is de mentale storm nog niet gaan liggen. Het enige waar ik blij mee ben is dat ie ouwe daar niks van mee krijgt.