Slow Pilot, deel tig

Yes! Ik had er al zo enorm naar uitgekeken maar eindelijk was het zo ver. Paps en ik zouden weer naar Slow Pilot gaan. Nog even en ik koop aandelen in die band ;-) 

Anyway, samen met X (die als verrassing voor moeders meeging) reden we weer naar het wilde westen, op naar het huis van mijn ouders. We waren er op tijd zodat we heerlijk mee konden eten (soms is het zo lekker om niet zelf te hoeven koken).
Paps was al uitgelaten, onrustig en erg enthousiast, precies zoals ik hem het liefste zie. Na de gebruikelijke koetjes en kalfjes vond paps het tijd om zijn kleren uit te zoeken. Nu had ie voor zijn ziekte al een verschrikkelijke smaak maar dat is nu nog erger geworden, en dan is het niet perse qua combinaties, die zijn nog steeds zo slecht maar eerder over zaken die hij al een week aan heeft en best vindt dat het nog een dagje kan. Dat de kleding smerig is, dat ziet ie niet, en dat het soms best tof is om iets anders aan te trekken, ziet ie de meerwaarde ook niet van in. Hoe dan ook, met wat sturing was het toch gelukt hem een vers outfit uit te laten kiezen. Een mooie frisse lichte katoenen broek met een vlotte bordeaux rode trui. Een rare keus, vond ie zelf, de broek was te dun en de trui vond ie maar matig. Toch, dankzij zijn ziekte, vaart ie veel meer op de reacties van andere mensen dus na het zien van de glimlach en de complimentjes van onze kant, was het besloten. Dit zou het worden! 
Maar goed, de broek zat in de kreukels (weer zo'n woord waar hij nooit van had gehoord) en zou ik deze gaan strijken (ook zoiets raars). Bij de suggestie tot het pakken van de strijkplank en de strijkbout (nogmaals, raadsels), ging ik met frisse tegenzin aan de gang voor hem. En toen gebeurde er iets magisch, hij was verwondert over hetgeen wat ik aan het doen was. Aangezien ik liever lui dan moe ben, heb ik hem zijn eigen broek laten strijken, met natuurlijk een toeziend oog want hij had geen idee. 
Het klusje was stom maar wel gedaan, als een echt heertje (inclusief een lekker luchtje, wist ie ook niet meer), we konden op pad samen. 

We stapte in de auto, natuurlijk zijn pleidooi over het feit dat ie best zelf kon rijden, was het tijd om onze weg te gaan beginnen. Om de tijd te doden had ik een "spelletje" bedacht, raad het verkeersbord! Voor zijn creativiteit een absolute 10, voor de daadwerkelijk correcte antwoorden vrees ik dat ik hem helaas een dikke onvoldoende moet geven. Behalve de aangegeven snelheden was niks goed, van autoweg naar autosnelweg, haaientanden tot de "pas op" borden... Oooooooh CBR, ik hoop zo dat dit soort zaken ook in de rijtest mogen gaan komen want dan beloof ik jullie plechtig dat paps finaal door de mand zal vallen. 

Aangekomen in Beverwijk moesten we nog een kleine 10 minuten lopen voordat we bij het theater zouden aankomen. Altijd een feestje volgens paps, beetje rondkijken, herkenningspunten zoeken (ja, de Hans Anders kende hij dus hij was hier geweest, dat een winkel meerdere filialen kan hebben, heb ik maar achterwege gelaten) en verder genieten van ons samenzijn terwijl ik met een schuin oog mezelf door Google maps liet leiden, wat vind ik Beverwijk toch stom. 
Keurig op tijd bij het theater aangekomen liepen we tegen een muur van mensen op, wat was het druk! Iets wat ik wel wist dat ging gebeuren maar voor paps een ongekende verrassing, ondanks de voorbereiding. Drukte is niet meer zo zijn ding maar ik wilde het toch proberen of dit nog kon. En of het lukte! 
Hij vond zijn draai, babbelde vrolijk tegen de kaartjes dame (sorry mensen, voor het ophouden van de rij) en toen we zaten, vond hij aansluiting bij de dame naast hem die heel lief in zijn enthousiasme mee ging (nadat ik even stiekem een bericht had laten zien dat hij dement is en als ze zich er niet prettig bij voelde, ze dat even kenbaar kon maken. 

Tja, en dan krijg je het concert, een vrolijke glimlach van Pieter (lead vocal) toen hij ons zag, ongelooflijk fantastische muziek, een geweldige Frank van der Lende welke alles aan elkaar praatte. De hele muzikale reis van Jeff Buckley, vertaald door Slow Pilot, ongekend briljant weer (ondanks dat we het toch al een keer of wat hebben gezien/gehoord. De kleine aanpassingen vielen enorm goed in de smaak en wat was ik blij dat ze toch nog 1 eigen nummer speelde, Black Widow. Stiekem 1 van mijn grote favorieten. 
Voor wie toch nieuwsgierig is, er is nog 1 datum, in Uden, neem een kijkje op www.slowpilot.be voor meer informatie. 

Toen onze muzikale reis eindigde, was het nog tijd om na te praten en de band te voorzien van een lekker Ettens biertje maar doordat het zo druk was, duurde het pa te lang. Hij wilde zo graag kletsen en vertellen dat ie ongeduldig werd. Het was tijd om even de zeilen bij te zetten om te zorgen dat die onrust kon afvloeien, peuk roken, nog even wat drinken en napraten, uitleggen dat dit soort contact momenten zo belangrijk zijn voor de band en hem gerust stellen dat we ze heus wel zouden spreken. Zo gezegd, zo gedaan. 
Nou Pieter, speciaal voor jou, jouw stukje in de blog ;-)
De drukte vloeide weg, er kwam weer wat ademruimte na het signeren van talloze albums, lieve, belangstellende praatjes, ontvangst van de talloze complimenten. Er was tijd voor ons of eigenlijk voor paps, een knuffel tussen die 2 volgde. Ik ben een weekdier dus kreeg knikkende knieën en een kriebel in m'n buik, hoe bijzonder blijft dit toch. Dank je wel, dat je toch elke keer weer de moeite doet om ons en dan vooral paps, dit speciale gevoel te geven. Op de terugweg bleef het maar over die knuffel gaan, want jij en je briljante band, dat zijn toch echte artiesten, in mijn vader zijn beleving, een bepaald soort voetstuk waar jullie op staan. Ik heb hem maar niet verteld dat jullie ook maar gewoon mensen zijn ;-) 

Onze reis zit er weer op, het avontuur is afgesloten en rond 00:30 vertrokken X en ik weer richting het zuiden, in de bandensporen van deze bijzondere band met herinneringen voor het leven. Ik een avond met paps op stap en X met wat 1 op 1 tijd met mams. Hoe mooi kan het zijn.