Slow Pilot - Herentals
Uitjes-dag! Roadtrip, goede muziek en een toetje. Gisteren was het weer zo ver, paps en ik gingen weer op pad. We mochten de grote oversteek naar onze zuiderburen maken voor ons zo geliefde bandje, Slow Pilot.
Rond 15:30 vertrokken we, paps had er zin in en ik eigenlijk ook wel. Deze keer lekker met mijn eigen auto zodat ik niet zou vergaan van de kramp in mijn been (paps zijn auto en ik zijn geen vriendjes, ongeacht de instelling van de stoel etc). Het eerste gedeelte om de randstad uit te komen viel, vergeleken met vorige keer, ontzettend mee qua files. Paps was heerlijk naar buiten aan 't kijken, we hadden wat oppervlakkige gesprekken, weinig vuiltjes aan de lucht. Rondom Rotterdam ging het qua verkeer mis, en belande we in een heerlijke file maar ach, we hadden toch tijd genoeg. Paps zijn herinneringen kwamen weer boven maar in tegenstelling tot de vorige keer, vond ie dat vervelend, hij wilde het weg drukken, waarom weet ik niet zo goed. Ook waren er de eerste irritaties, zijn kwaliteiten als bijrijder, zijn niet om over naar huis te schrijven. Na meermaals aangegeven te hebben dat ie echt naar achteren moest zitten en niet telkens moest wijzen was dat punt ook weer duidelijk. Het is fijn dat ie dan toch wel dingen aanneemt, hoewel ik het wel tig keer moet herhalen. Hij ziet de consequentie niet van zijn gedrag en dat is iets waar andere hem in moeten helpen.
Toen we België in reden, het landschap veranderde, paps zijn ogen uitkeek (want het was nog licht, dus hij zag wat), merkte ik een verandering in zijn gemoedstoestand, er was een opluchting te bemerken. Hij kon het verleden loslaten en opgaan in de plek waar we waren. Het was een mooi moment, hij was weer in het hier en nu.
Na onze jacht op ons geweldige bier (deze keer met succes, lang leve Ciney), was het tijd om even ergens een hapje te gaan eten en door te gaan naar de locatie waar we moesten zijn, De Chapelle. Een oude kapel verstopt, zoals alleen Belgen dat kunnen doen.
Een lage opkomst mocht de pret niet drukken, wat een avond! En wat heeft ie genoten.
Natuurlijk weer die lieve Pieter die ons gedag heeft gezegd, een ander bandlid die paps de hand heeft geschud en paps? Die was weer, zoals elke andere keer, verwonderd dat deze geniale muzikanten de tijd hebben genomen om hem (ons), aandacht te geven. Het lijken net mensen, die leden van Slow Pilot.
Tijd om te blijven hangen was er niet, we moesten terug maar niet direct door naar huis. Nee, we hebben nog even een korte tussenstop gemaakt bij mister X, voor het eerst heb ik zijn huis gezien. Best bijzonder, dat meteen te doen als je vader erbij is. Het is geweldig te zien hoe X met paps omgaat, zijn geduld, zijn respect. Leuk stel, die 2.
Op de terugweg hebben we nog gesproken over X en de consequentie dat ik iemand date die zo ver weg zit. Natuurlijk is het toekomstmuziek maar wat nou als X en ik die toekomst wel gaan halen. Voor nu geen punt om al over na te denken maar ergens in mijn achterhoofd speelt 't wel.
Al met al, we hebben een dijk van een avond gehad, paps heeft weer in zijn droomwereld gezeten en heeft intens genoten van bijna elke minuut die hij heeft meegemaakt. En ik? Ik kijk terug op weer een succesvolle avond, weer een herinnering erbij waar ik later nog op ga teren.