Sneeuwvlokje

Het was meer dan 6 weken geleden dat ik mijn ouders heb gezien. Niet volgens planning maar die klote hitte gooide roet in het eten (1.5 uur in de auto, zonder airco, met 2 oude hondjes, nee dank je). De eerste keer dat ik niet bij m'n ouders was vanwege mijn verjaardag. Best bijzonder nu ik erop terugkijk. Maar goed, dat terzijde. 

Eerst even een rondje updates, voor zo ver die er zijn.
- Via de WMO moet het te regelen zijn om via home instead een buddy te gaan regelen, yeah! Alleen nu dat tergend lange wachten tot er iemand geschikt gevonden is die bij paps past. 
- Mams zit aan de grond, moet dagelijks huilen en zit eigenlijk in uitzichtloos lijden. Hoewel ze zich groot houdt, weten we beter. Gelukkig kunnen we haar met soms een uitje of een belletje even wat verlichting bieden maar ze heeft het zwaar, enorm zwaar. 
- De dagbestedingen gaan nog steeds goed, we horen niks bijzonders dus geen bericht is goed bericht! 
- 24 September 2022 FTD symposium, ik ben gevraagd het persoonlijke verhaal te vertellen (zij die mentaal gaat sterven, groet u ;-) ) maar ik ga het wel doen, hoe eng ik het ook vind. 

6 Weken de tijd gehad om op te laden, helemaal in het reine met mezelf te komen, mezelf super egoïstisch los te koppelen van alle ellende die in de polder plaatsvindt, even egoïstisch me-time. Hoe rot ik het ook vond en nog steeds vind voor m'n moeder, de ademruimte is met geen pen te beschrijven. De druk in m'n lijf viel weg, de spanning in m'n spieren, de sluimerende stuiterballen in m'n hoofd, het was gewoon weg. Pfffffff, wat een heerlijk gevoel maar wat voelde ik me schuldig. Het eeuwige wikken en wegen tussen de loyaliteit naar m'n ouders en m'n eigen ikje. Ik vind het stom, heel stom. 
6 Weken waarbij de FTD weer een stukje van m'n paps zijn hoofd heeft opgegeten, weer een stukje in zijn hersenen wat gesmolten lijkt, weer een kleine verbinding tot het leven weg. Arme paps. 
Hoewel zijn gedrag momenteel vrij stabiel is, gaat hij taal technisch achteruit en begint zijn geheugen hem steeds meer in de steek te laten. 
In juni hebben mister X en ik hem meegenomen naar een hondenshow waarbij ik één van mijn eigen honden uit zou brengen. Verwondert liep hij rond, verbaast dat ik zo veel mensen kende, dat ik wist wat de bedoeling was, hij had geen idee meer. Kleine site note, een aantal jaar geleden heeft ie me zelfs nog weggebracht en aangemoedigd toen ik in de Rai stond voor zo'n zelfde evenement. Ook een aantal mensen welke hij in de afgelopen jaren best wel eens heeft gesproken, niks, hij had geen idee meer. Net een zeepbel die uit elkaar is geklapt, het was er ooit maar is er niet meer.
Nu ik er zo over nadenk lijkt het stukje geheugen aangetast te zijn van zaken die hem in de kern wat minder interesseerde maar goed. 
Plaatsnamen is ook een ding, hij haalt standaard IJmuiden en Leimuiden door elkaar. Nu valt daar prima wat voor te zeggen maar voor m'n paps is dat gewoon raar. Die man was een wandelende routeplanner en nu? Daardoor is het soms wel eens vissen naar de plek waar hij is wezen fietsen maar gelukkig hebben we de daar de tracker van Google voor, zodat we hem nog een beetje in de gaten kunnen houden. Hoewel hij de plaatsnamen vergeet/verwisselt, komt hij altijd nog veilig terug, zonder te verdwalen dus die routes snapt ie nog wel (gelukkig). 

Ik zie hoe ontzettend hard hij z'n best doet, rennend in het grote niets, als een kind achter een sneeuwvlokje aan maar als ie hem heeft gevangen, smelt het en is het weg. Het lijkt een spiegeldoolhof waarbij hij elke keer z'n neus stoot, een wirwar van gedachten, zaken die op het puntje van z'n tong liggen maar hij, net zoals het sneeuwvlokje, smelt als sneeuw voor de zon. 
Hij trekt zich soms terug, zoekt smoesjes om ergens geen deelgenoot van uit te maken. Toch denk ik dat het elke keer zo teleurgesteld worden door je eigen hoofd, zijn tol begint te eisen waardoor hij steeds verder in zijn schulp kruipt. 
Misschien is het wel beter voor hem om uiteindelijk toch ergens anders te gaan wonen, weg uit de wereld waar hij zo moeilijk meer onderdeel van uit kan maken, weg uit de wereld die hij niet meer begrijpt of woorden aan kan geven. Weg uit het huis waarbij de herinneringen aan het wegvloeien zijn, weg bij de vrouw waar hij ooit zijn hart aan heeft gegeven, weg van diezelfde vrouw die hem niet meer kent en zelf onderdoor gaat aan de situatie. Maar ik kan wel spelen met de gedachten dat het misschien wel beter is voor hem maar wat zou hij willen?