Soms....

Het gaat stabiel aardig, iets wat ik de afgelopen tijd jullie allemaal vertel. En dat is ook zo, over de norm genomen gaat het best prima. Maar soms... Soms zijn er van die momentjes dat ik paps vriendelijk zijn nek om kan draaien. Vanavond was zo'n momentje. 

Het nieuwe normaal is dat ik veel minder bij mijn ouders kom maar aangezien beide van mijn honden niet lekker zijn (last van maag en darmen), heb ik toch liever dat mams ze even onder haar hoeden neemt als ik ga werken. Zo gezegd, zo gedaan. 

Na werk gaf mams al aan dat paps wat grimmig was maar okay, prima, beetje op de tellen passen en dan gaat het vast goed. Hij zat lekker voetbal te kijken (ik verbaas me nog steeds over zijn interesse in sport), ik vermaakte me nog even achter de laptop en uiteindelijk was het tijd om naar huis te gaan. 
Ik ging m'n spullen pakken, liet mams de honden in tuigen, nog even een sanitaire stop en we zouden gaan. 
De deur van de achtertuin stond nog open en paps kreeg het fris dus deed de deur dicht. Ik riep de honden om weg te gaan en merkte dat de oudste er niet was. Tikkeltje paniek! God waar was ze. 
Zoals ik al zei, beide meiden zijn niet lekker en mijn vermoeden is dat ze naar buiten is gegaan omdat ze kramp in haar buik had. Zo braaf als dat ze is opgevoed, wilde ze denk ik naar het achterste gedeelte van de tuin om daar de darmen te legen maar een hekje over de brug van de vijver zorgde ervoor dat ze dat niet kon. Ze is in de vijver gevallen. Goddank dat ze daar maar misschien 30 seconden in heeft gelegen en alles met een sisser is afgelopen maar het doet me wel denken. Wat nou als paps weer zoiets doet, wat nou als ik er niet op tijd bij ben, wat nou als. 

Paps zijn gebrek aan inzicht, verder denken dat zijn neus lang is, is iets waar we als gezin mee om moeten gaan. We moeten met zijn alle zorgen dat het veilig blijft en dan het liefste ook nog iets zonder dat hij dat door heeft. Zodra hij het merkt dan is ie boos, voelt ie zich betutteld, bemoederd etc. Geen fijn gevoel voor iemand van zijn leeftijd en dat kan ik me zo goed voorstellen! Maar de andere zijde van de medaille is wel dat hij gewoon het inzicht mist om een situatie in zijn geheel goed in te schatten en daar verantwoordelijk mee om te gaan. 
Een nieuwe puzzel die we moeten gaan leggen, hoe werken we er omheen zodat hij niet het gevoel heeft dat wij op zijn vingers kijken, zijn wereld niet kleiner maken dan nodig en hem vooral het gevoel geven dat hij nog steeds een waardevol en respectabele man is.