Spijkers met koppen
Een roerige aantal weken zijn aan de gang en dan niet alleen vanwege het Corona virus. Ik merkte dat mijn mams mentaal onderuit aan het gaan was en ik heb dat even met lede ogen aan zitten kijken. Tranen, wanhoop, radeloos, allemaal zaken die de revue zijn gepasseerd de afgelopen tijd. En dan zit je daar, als dochter, haar tranen op te vangen, te steunen waar nodig, er zijn zodat ze zich niet alleen zou voelen. Soms over m'n eigen grens heen gaan en toch weer Zwitserland proberen te zijn, de negativiteit opvangen en proberen te relativeren, geen dochter zijn, geen Laura zijn maar een bemiddeld persoon tussen de 2 mensen van wie ik het meeste hou. Een zware kluif soms en soms ook niet.
Na weer een flinke lading irritatie te hebben geslikt was ik er vanochtend klaar mee en ben ik, tegen het medeweten van mijn mams in, gaan handelen. Ik kan het namelijk niet alleen.
Eerst een nicht ingeseind dat ze mijn moeder ging bellen, daarna de doktersassistente om te kijken wat voor wegen daar nog open lagen, toen gesproken met "mijn vaste lotgenoot" (engel ben je Mart). Mart is, zoals mensen haar hoop ik kennen, iemand die de koe bij de hoorns weet te vatten, haar jarenlange ervaring vanuit haar werk maar ook het schrijnende verhaal wat ze zelf heeft door moeten maken, heeft haar wel de kennis gegeven om een, zo groen als gras naaste FTD lotgenoot te helpen. Mart haar aanbod om met mams te gaan praten stond al een tijd maar mams wilde niet. Uitvluchten, ontkenning, alleen dapper strijdend, een strijd die ze niet alleen kan "winnen".
Geheel over de grens van mijn moeder heb ik Mart haar telefoonnummer gegeven en is er contact gelegd, eindelijk! Het eerste daadwerkelijke lijntje, de erkenning, is er. Volgende week gaan ze weer bellen, ik ben zo enorm opgelucht!
Tijdens het telefoongesprek tussen Mart en mams heb ik thuis nog even met mijn favoriete neefje gebeld, iemand die mij door en door kent en tevens ook iemand die af en toe mij met m'n pootjes op de grond kan zetten. Iets wat nodig is omdat ik soms m'n eigen grenzen vergeet en te veel in de zorgmodus zit. Ruimte voor mezelf houden, dingen doen die voor mij belangrijk zijn, dat was zijn boodschap.
Na deze telefonische ochtend heb ik afgesloten met een belletje naar mams die in tranen opnam. Niet boos om wat ik gedaan had maar verdrietig omdat ze moet erkennen dat het eigenlijk niet meer gaat. Maandag gaat ze bellen voor hulp zodat zij ook de steun kan krijgen die ze nodig heeft. Omgaan met FTD is niet iets wat je alleen kan en ik snap dat het moeilijk is te erkennen maar ik ben trots als een pauw dat ze nu die stap gaat zetten.
En ik? Ik ga vanmiddag allemaal Laura dingen doen en uitkijken naar een weekend met mister X. Als dat geen positieve boost gaat geven, dan weet ik het ook niet meer.